مى‌فرمايد: خداوند خالق همه چيزهاست و نبايد آنها را به بتها نسبت داد و بدون دستور او چيزى را حلال يا حرام شمرد:

(وَ هُوَ الَّذِي أَنْشَأَ جَنَّاتٍ مَعْرُوشاتٍ وَ غَيْرَ مَعْرُوشاتٍ‌): خداوند بدون هيچگونه سابقه‌اى باغهايى آفريد كه در آنها درختان گوناگون است. برخى از درختان را بر روى پايه‌ها قرار داده‌اند و برخى بدون پايه، خود بر سر پا ايستاده‌اند. ابن عباس و سدّى گويند: مقصود از درختانى كه بر روى پايه‌ها قرار دادند، درختان انگور است.

ابو على گويد: منظور اين است كه بوسيله شاخه‌ها براى درختها ديوار درست كنند.

كلمه عرش بمعناى بر افراشتن درختان است، بطورى كه بر روى زمين قرار نگيرد. اين عباس گويد: مقصود از «غير معروشات» انواع درختانى است كه در كوه‌ها و صحراها مى‌رويند ابو مسلم گويد: منظور درختانى است كه احتياج به پايه ندارند و خود بر سر پا مى‌ايستند.

(وَ النَّخْلَ وَ الزَّرْعَ مُخْتَلِفاً أُكُلُهُ‌): و همچنين درخت خرما و زراعتها كه طعم يا ثمر آنها مختلف است، بيافريد. ثمر درختان و گياهان از لحاظ رنگ و مزه و بو و شكل مختلفند. در عين حال شباهت‌هايى هم با يكديگر دارند و همگى دليل يگانگى خداوند هستند.

(وَ الزَّيْتُونَ وَ الرُّمَّانَ مُتَشابِهاً وَ غَيْرَ مُتَشابِهٍ‌): ديگر اينكه زيتون و انار را آفريد كه از لحاظ مزه و رنگ و شكل، برخى بهم شبيهند و برخى شبيه نيستند. علت اينكه انار و زيتون را با هم ذكر ميكند، گفته‌اند اين است كه شاخه‌هاى آنها با برگها پوشيده شده‌اند.

(كُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ إِذا أَثْمَرَ وَ آتُوا حَقَّهُ يَوْمَ حَصادِهِ‌): در اينجا فعل امر براى اباحه بكار رفته است. جبائى گويد: از اين آيه برمى‌آيد كه مى‌توان از ثمر درختان- و لو اينكه حق فقرا در آن باشد- خورد. مى‌فرمايد: هر گاه درخت ثمر داد، از ثمرش بخوريد و در روز چيدن، حق را بدهيد. درباره اين حق، دو قول است: 1- منظور زكات است كه يك دهم يا نصف آن را بايد داد (در ديمى 10/ 1 و در صورتى كه با آب چاه و