نزد تو مى‌آيند و ما خجالت مى‌كشيم ما را با اينها ببينند. وقتى كه ما از نزد تو رفتيم، مانعى ندارد كه آنها را در مجلس خود بپذيرى.

پيامبر خواست آنها را اجابت كرد. آنها از پيامبر خواستند كه اين مطلب را براى آنها بنويسد و بدست آنها بدهد تا سندى باشد. ما در گوشه‌اى نشسته بوديم، همين كه خواستند بنويسند، جبرئيل نازل شد و آيه را آورد.

پيامبر خدا، صفحه‌اى را كه ميخواستند روى آن بنويسند، از خود دور كرد و نزديك ما آمد، در حالى كه اين آيه را ميخواند:(كَتَبَ رَبُّكُمْ عَلى‌ نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ) از آن پس ما با او نشست و برخاست مى‌كرديم. هر گاه ميل داشت، بر ميخاست و ما را ترك ميكرد. خداوند فرمود:(وَ اصْبِرْ نَفْسَكَ مَعَ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ ...) (كهف 28) پس از نزول اين آيه، بما نزديكتر مى‌شد، بطورى كه زانوهاى ما بيكديگر مى‌خوردند. تا وقتى كه ميخواست حركت كند، نخست ما برميخاستيم. سپس او برميخاست و ميفرمود: خدا را حمد مى‌كنم كه پيش از مرگ، بمن دستور داد كه با گروهى از امت خويش شكيبايى كنم و در حيات و مرگ با آنها باشم.

مقصود

اكنون خداوند پيامبر خود را از اينكه مشركين را اجابت و مؤمنين را طرد كند، نهى كرده، ميفرمايد:

(وَ لا تَطْرُدِ الَّذِينَ يَدْعُونَ رَبَّهُمْ بِالْغَداةِ وَ الْعَشِيِّ يُرِيدُونَ وَجْهَهُ‌): آنان كه خدا را صبح و شام ميخوانند و هدفشان پاداش اوست و خدا را با هيچ چيز برابر نميكنند، طرد نكن. برخى از مفسران گويند: منظور از دعا، در اين آيه نماز صبح و عصر است.

برخى گفته‌اند منظور نمازهايى است كه در دو طرف روز خوانده ميشود. يا اينكه نمازهاى پنجگانه است.

زجاج مى‌گويد: خداوند متعال در اين آيه، در باره آنها گواهى داده است كه داراى حسن نيت و اخلاص هستند و راهى را مى‌جويند كه خداوند آنها را به آن امر