قصاص، اختلاف است. از نظر ما و فقهاى ديگر قصاص واجب نيست. عقيده شافعى نيز همين است. ضحاك گويد: در تورات، حكم ديه (خونبها) و جراحت ذكر نشده است، تنها عفو يا قصاص است.

(وَ الْعَيْنَ بِالْعَيْنِ وَ الْأَنْفَ بِالْأَنْفِ وَ الْأُذُنَ بِالْأُذُنِ وَ السِّنَّ بِالسِّنِ‌): علما گويند: هر دو نفرى كه حكم قصاص قتل درباره آنها اجرا شود، حكم قصاص چشم، بينى، گوش و دندان نيز درباره‌شان اجرا ميشود. اين اعضا بايد در هر دو نفر از لحاظ سلامت مساوى باشند. هر گاه قصاص قتل اجرا نشود، اين قصاصها نيز اجرا نميشود. مثل اينكه مسلمانى گوش كافرى را ببرد.

(وَ الْجُرُوحَ قِصاصٌ‌): اين جمله عام است و شامل ميشود هر چه را كه قابل قصاص باشد. مثل: لبها، ذكر، بيضه‌ها، دستها، پاها و ... زخمها را هم بايد قصاص كرد. زخم آشكار را به زخم آشكار (يعنى آنكه به استخوان برسد) و خراش را بخراش و شكستن استخوان را به شكستن استخوان. بجز زخمهايى كه به مغز سر و جوف انسان سرايت كند، زيرا اگر بخواهند چنين زخمهايى را قصاص كنند، ممكن است بجان شخص لطمه بخورد. زخمهايى از قبيل كوبيدن گوشت يا جدا شدن استخوان يا جراحتى كه خطر تلف داشته باشد، قصاص پذير نيستند و بايد ديه آنها پرداخته شود. تفصيل اين مطلب را بايد در كتب فقهى مطالعه كرد.

(فَمَنْ تَصَدَّقَ بِهِ فَهُوَ كَفَّارَةٌ لَهُ‌): كسى كه قصاص را صدقه كند، يعنى از آن چشمپوشى و عفو كند، كفاره گناهش خواهد بود. عفو، كسى مى‌كند كه مجروح شده باشد يا كسى كه صاحب اختيار خون مقتول باشد. اين معنى از اكثر مفسران است.

ابن عمر و ابن عباس- در روايت عطا- و حسن و شعبى گويند: يعنى: كسى كه از قصاص در گذرد، از آمرزش خداوند و پاداش عظيم او برخوردار خواهد شد. از امام باقر ع روايت است كه: خداوند باندازه عفو او از قصاص، گناهانش را مى‌آمرزد.

عبادة بن صامت از پيامبر گرامى روايت كند كه: كسى كه قسمتى از جسد خود را صدقه كند- يعنى از قصاص آن در گذرد- خداوند بهمان اندازه از گناهش در مى‌گذرد.