ابن عباس- بنا بروايت سعيد بن جبير- و مجاهد و ابراهيم و زيد بن اسلم گويند:

مقصود اين است كه: عفو، كفاره گناه جانى خواهد بود و خداوند در آخرت او را مؤاخذه نخواهد كرد، لكن معناى اول ظاهرتر است. زيرا ضمير بنا بر معناى اول به «من» كه در كلام است باز مى‌گردد و بنا بر معناى دوم به كسى كه قصاص بخاطر او انجام ميشود، باز مى‌گردد و مدلول كلام است (در معناى اول، ثواب براى عفو كننده است. در معناى دوم ثواب، براى صاحب حق است)( وَ مَنْ لَمْ يَحْكُمْ بِما أَنْزَلَ اللَّهُ فَأُولئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ‌): برخى گفته‌اند:

- منظور يهوديان است كه بر طبق دستور خداوند، حكم نكردند برخى گويند:

- منظور هر كسى است كه بر خلاف دستور خدا حكم كند.

چنين كسى در حق خود ظلم كرده است و مستوجب عقاب خواهد بود.

بنا بر معناى دوم، واجب است كه به احكامى كه در كتابهاى آسمانى پيشين آمده است، عمل كرد.