مى‌فرمود:

«بسم اللَّه ادفيك و اللَّه يشفيك من كل داء هو فيك من كل عين عاين و نفس نافس و حسد حاسد)

يعنى ترا بنام خداوند، محافظت مى‌كنم. خداوند ترا از هر چشم بد و حسد هر حسودى شفا مى‌بخشد. شاعر گويد:

يعنى: خود را از چشمهاى بد حفظ مى‌كنند و بر گردن آنها دعاهاى لازم، آويخته است.

ديگرى گويد:

يعنى: هر گاه رشد كنند، چشمهاى بد حاسدان متوجه آنها نيستند.

5- غيب. مثل «لا اعلم نفس فلان» يعنى غيب و باطن او را نميدانم معناى آخر، با آيه مناسب است. برخى گفته‌اند: نفس بمعناى عقوبت هم ميايد و به آيه‌(وَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ نَفْسَهُ) (آل عمران 28: خدا شما را از كيفر خود ميترساند) رقيب: حافظ «رقيب القوم» يعنى نگهبان قوم.

شهيد: شاهد. ممكن است به معناى عليم (دانا) باشد.

اعراب‌

اذ: حقيقت اين كلمه، ظرف زمان گذشته است و در اينجا عطف است به سابق، بدينترتيب:(يَوْمَ يَجْمَعُ اللَّهُ الرُّسُلَ ...) و ذلك اذ يقول يا عيسى ...» برخى گفته‌اند: اين مطلب را خداوند هنگامى به عيسى گفت، كه او را به آسمان برد. بنا بر اين مربوط به گذشته است نه قيامت. سدى و بلخى چنين گفته‌اند. لكن معناى اول صحيحتر است، زيرا بدنبال آن‌(يَوْمُ يَنْفَعُ الصَّادِقِينَ صِدْقُهُمْ) (آيه 119) آمده و پيداست كه منظور روز قيامت. علت اينكه به جاى فعل مستقبل، فعل ماضى بكار رفته: تحقق وقوع آن است. مثل‌(وَ نادى‌ أَصْحابُ الْجَنَّةِ أَصْحابَ النَّارِ) (اعراف 44: اهل بهشت، دوزخيان را ندا مى‌كنند) و مثل:(وَ لَوْ تَرى‌ إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ)