بملاحظه دو نوع نعمت ظاهر و نعمت باطن باشد. چنان كه مى‌فرمايد:(وَ أَسْبَغَ عَلَيْكُمْ نِعَمَهُ ظاهِرَةً وَ باطِنَةً) (لقمان 20: نعمتهاى ظاهر و باطن خود را بر شما ارزانى داشت) حسن گويد: منظور از «يدان» قوت و قدرت است. يعنى: بر خلاف گفتار يهود كه معتقدند دست خدا از عذاب آنها كوتاه است، او بر عذاب و ثواب، قدرت و قوت دارد.

(يُنْفِقُ كَيْفَ يَشاءُ): هر گونه و نسبت بهر كس بخواهد، انفاق مى‌كند و از هر كه بخواهد منع مى‌كند، زيرا انفاق را از روى تفضل انجام مى‌دهد و بايد از روى مصلحت باشد.

(وَ لَيَزِيدَنَّ كَثِيراً مِنْهُمْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ طُغْياناً وَ كُفْراً): نازل شدن قرآن مجيد بر تو، بر سركشى و كفر بسيارى از آنان خواهد افزود. افزايش كفر آنها بخاطر اين است كه هر حكمى از خداوند بر پيامبرش نازل شود و به اطلاع آنها برسد، انكار مى‌كنند و افزايش سركشى آنها به خاطر تجاوز از حد است. مثل اينكه واعظى بگويد:

- تو را موعظه كردم، و موعظه من موجب بدبختى تو شد و بر بدى و گمراهى تو بخاطر اطاعت نكردن- افزود.

(وَ أَلْقَيْنا بَيْنَهُمُ الْعَداوَةَ وَ الْبَغْضاءَ إِلى‌ يَوْمِ الْقِيامَةِ): ما در ميان يهود و نصارى تا روز قيامت، دشمنى و كينه انداختيم. اين معنى از حسن و مجاهد است. برخى گويند: مقصود فقط يهود است، تفسير اين جمله را در اول سوره بيان كرديم.

(كُلَّما أَوْقَدُوا ناراً لِلْحَرْبِ أَطْفَأَهَا اللَّهُ‌): حسن و مجاهد گويند: يعنى هر چه آتش جنگ را بيفروزند، خداوند خاموش خواهد كرد.

در اين آيه، دلالت و معجزه‌اى است، زيرا خداوند خبرى داده است كه بر طبق آن عمل كرده. يهوديان، در ميان مردم حجاز بقدرت و شوكت، شناخته شده بودند. تا آنجا كه قريش از آنها كمك مى‌گرفت و دو قبيله اوس و خزرج براى هم پيمان شدن با آنان بر يكديگر سبقت مى‌گرفتند. لكن خداوند متعال آنها را منكوب ساخت. پيامبر يهوديان بنى النضير و بنى قينقاع را تبعيد و يهوديان بنى قريظه را قتل عام و يهوديان خيبر را تار و مار و يهوديان فدك را مغلوب كرد و ساكنان وادى القرى به او ايمان آوردند.