(فَلا تَمِيلُوا كُلَّ الْمَيْلِ‌): بنا بر اين تمايلات خود را يكسره از آنهايى كه چندان مورد علاقه شما نيستند، بر نگيريد. زيرا اينكار شما را نسبت به آنها به ستم مى‌كشاند، در نتيجه از انجام تكاليف واجب خويش- قسمت، نفقه، لباس و معاشرت نيكو- سر باز مى‌زنيد.

(فَتَذَرُوها كَالْمُعَلَّقَةِ): و سر انجام آنهايى كه مورد علاقه شما نيستند، معلق مى- گذاريد، يعنى در شرايطى قرار مى‌دهيد كه نه مانند زنان شوهردار هستند و نه مانند زنان بى شوهر، كه آزاد باشند و پى كار خود روند. اين معنى از ابن عباس، حسن، مجاهد، قتاده و ديگران است. از امام باقر (ع) و امام صادق (ع) نيز روايت شده است.

على بن ابراهيم در تفسير خود گويد: مردى از زنادقه‌[1] از ابو جعفر احول 2 پرسيد:

چرا آيه:(فَإِنْ خِفْتُمْ أَلَّا تَعْدِلُوا فَواحِدَةً) (همين سوره آيه 3 يعنى اگر بترسيد كه ميان زنان عدالت نكنيد، يك زن بگيريد) و آيه:(وَ لَنْ تَسْتَطِيعُوا أَنْ تَعْدِلُوا بَيْنَ النِّساءِ وَ لَوْ حَرَصْتُمْ) با هم سازگار نيستند زيرا در آيه قبل مى‌گويد: اگر بترسيد كه عدالت نكنيد ... و تصديق كرده است كه عدالت ممكن است ولى در اين آيه، گفته است عدالت، ممكن نيست؟ ابو جعفر مى‌گفت كه از جواب عاجز ماند و موقعى كه بمدينه رفت، مطلب را از امام صادق (ع) سؤال كرد. حضرت فرمود: منظور از عدالت در آيه اول، عدالت در نفقه و منظور از عدالت، در آيه دوم، عدالت در محبت است، زيرا هيچكس قادر نيست كه ميان زنان از لحاظ محبت، عدالت بر قرار كند. ابو جعفر گفت: هنگامى كه مراجعت كردم، اين جواب را به اطلاع آن مرد زنديق رسانيدم. گفت: اين جواب را از حجاز آورده‌اى.

[1]- زنادقه جمع زنديق است كه ظاهراً معرب« زنديك» پهلوى است. برخى احتمال داده‌اند كه معرب« صديق» يا« صدوق» يا« زدوكم» عبرى و آرامى است ولى بعيد است. مقصود از زنادقه، مانويان هستند كه به عقيده زردشتيان، به دروغ و فريب، آيين خود را آسمانى خواندند. اما در تاريخ مجادلات اسلام، هر فرد مانوى و هر ثنوى بطور مطلق و هر قائل بنور و ظلمت و كسى كه به آخرت ايمان نداشته باشد و كسى كه بقدم عالم معتقد و حدوث و خلق آن را منكر باشد و كسى كه ايمان ظاهر كند و به باطن كافر باشد، زنديق خوانده شده است.