خارج گرديد»( فَأُولئِكَ مَأْواهُمْ جَهَنَّمُ‌): مسكن آنان جهنم مى‌باشد.

(وَ ساءَتْ مَصِيراً): و جهنم براى كسانى كه در آن منزل گزيده‌اند، بد جايگاهى است. سپس از اين گروه، دسته‌اى را استثناء مى‌كند:

(إِلَّا الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجالِ وَ النِّساءِ وَ الْوِلْدانِ‌): بجز مردان و كودكان و زنانى كه مشركان آنها را ضعيف ساخته، بواسطه دشوارى و بلد نبودن راه و نداشتن تدبير نتوانند مهاجرت كنند.

(لا يَسْتَطِيعُونَ حِيلَةً وَ لا يَهْتَدُونَ سَبِيلًا): اينها تدبيرى ندارند و راهى بلد نيستند كه خود را از مكه، خلاص كنند. مجاهد و قتاده و جماعتى از مفسران گويند: بواسطه اينكه راه را نمى‌شناسند، نمى‌توانند راه مدينه را پيدا كنند.

(فَأُولئِكَ عَسَى اللَّهُ أَنْ يَعْفُوَ عَنْهُمْ‌): شايد خداوند از اين گروه در گذرد زيرا فقير و ناتوانند و بر آنها تفضل كند و بر ترك هجرت، آنها را مؤاخذه نكند زيرا ترك هجرت، براى ايشان اختيارى نبوده است.

(وَ كانَ اللَّهُ عَفُوًّا): خداوند همواره به فضل و بزرگى خود، گناهان بندگان را بخشوده و بر معصيتشان، آنها را كيفر نداده است.

(غَفُوراً): خداوند با عفو خود گناهان بندگان را مى‌پوشاند.

عكرمه گويد: پيامبر بعد از هر نماز ظهر بدرگاه خداوند نيايش مى‌كرد و مى‌گفت: «خدايا وليد، سلمة بن هشام، عياش بن ابى ربيعه و ديگر مسلمانان ضعيف را از دست مشركين خلاص گردان»