مقصود

اكنون جوابى را كه بنى اسرائيل به موسى دادند، بيان كرده، فرمود:

(قالُوا يا مُوسى‌ إِنَّ فِيها قَوْماً جَبَّارِينَ‌): بنى اسرائيل گفتند: اى موسى، در سرزمين مقدس مردى نيرومند و سختگير هستند.

ابن عباس گويد: علت اينكه «جبّار» را به صيغه مبالغه آورده اين است كه:

هنگامى كه ماموران موسى بسوى اهالى آن سرزمين رفتند، مردى بنام «عوج» آنها را ديد، در حالى كه از باغش ميوه چيده بود و بخانه مى‌رفت، آنها را در آستين خود كرد و نزد پادشاه برده، گفت: اينها مى‌خواهند با ما بجنگند. شاه گفت: برويد و خبر ما را بر آنها شرح دهيد.

مجاهد گويد: خوشه انگور آنان بقدرى سنگين بود كه پنج نفر نمى‌توانستند، آن را حمل كنند. در پوست نصف يك انار پنج نفر جا مى‌گرفت. موسى به طول ده زرع بود. عصايش نيز همين اندازه بود. اندازه پرش او نيز كمتر از اين مقدار نبود. با اين همه در موقعى كه مى‌خواست «عوج بن عنق» را بكشد، تا ساق او بيشتر نرسيد. گفته‌اند طول تختى كه وى بر آن مى‌خوابيد 800 ذرع بود[1]( وَ إِنَّا لَنْ نَدْخُلَها حَتَّى يَخْرُجُوا مِنْها فَإِنْ يَخْرُجُوا مِنْها فَإِنَّا داخِلُونَ‌): ما براى جنگ، داخل آن سرزمين نمى‌شويم، تا اينكه آن مردم جبار از آنجا خارج شوند ما داخل مى‌شويم.

(قالَ رَجُلانِ‌): دو تن از جمله نقبا كه موسى آنها را مبعوث كرده بود تا از مردم آن سرزمين خبرى كسب كنند. برخى گفته‌اند: دو نفر كه از جباران آن سرزمين بودند، هنگامى كه خبر موسى را شنيدند، چون تابع دين موسى بودند، نزد او آمدند و از او تبعيت كردند. اين قول از سعيد بن جبير و ابن عباس است.

[1]- ما اين مطالب را نظر بحفظ امانت ترجمه، بفارسى برگردانديم. اما خاطر نشان مى‌كنيم كه اين مطالب، بيشتر به افسانه شبيه است تا واقعيت. بديهى است كه متن قرآن از اينگونه مطالب:

منزه است. خواننده محترم با دقت در آيه مورد بحث، اين حقيقت را در مى‌يابد