3- ابو على جبايى گويد: مقصود، متابعت آنها از پيامبر است در روز بيعت عقبه و بيعت رضوان.

4- مجاهد گويد: مقصود، پيمانى است كه خداوند در موقع بيرون آوردن ايشان از صلب آدم، از ايشان گرفته و به آنها گفته بود: «آيا من پروردگار شما نيستم؟» و آنها پاسخ داده بودند: «پروردگار ما هستى». اين قول از ساير اقوال ضعيف‌تر است.

(إِذْ قُلْتُمْ سَمِعْنا وَ أَطَعْنا): در آن هنگام شما گفتيد: گفته تو را شنيديم و اطاعت كرديم‌( وَ اتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ): از خداوند بپرهيزيد كه او به آنچه در سينه‌هاى پنهان كرديد، يعنى از اسرار قلبى شما آگاه است. منظور از كلمه «صدور» دلهاست، زيرا دل در سينه جاى دارد.[1]( يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا كُونُوا قَوَّامِينَ لِلَّهِ‌): اى مردم مؤمن، بايد عادت شما و خوى شما قيام به حق باشد، بطورى كه خود عمل شايسته انجام دهيد و ديگران را امر به معروف و نهى از منكر كنيد و اينها را براى تحصيل رضاى خدا انجام دهيد.

(شُهَداءَ بِالْقِسْطِ): حال آنكه گواهانى هستيد كه عادلانه، بوظيفه شهادت عمل مى‌كنيد.

برخى گويند: يعنى براى خدا مردم را بسوى حق دعوت و بوسيله عدالت و حق و دلايل محكم از دين خدا دفاع كنيد. چه شاهد در حقيقت از مورد شهادت، دفاع مى‌كند.

و بقولى: يعنى از اهل عدالت باشيد، زيرا آنان در روز قيامت، گواه مردم هستند( وَ لا يَجْرِمَنَّكُمْ شَنَآنُ قَوْمٍ‌): زجاج گويد: اگر «شنئان» را بفتح نون بخوانيم‌

[1]- بطور كلى در لغت عرب« ذات الصدر» به معناى راز و سر بكار مى‌رود. رجوع شود به المنجد ذيل كلمه« ذات» و بدين ترتيب چه نيازى است كه بگوييم منظور از« صدور» دلهاست بمناسبت اينكه جاى دل، سينه است.