مصدر و بمعناى كينه و اگر به سكون نون بخوانيم صفت و بمعناى كينه‌ور خواهد بود.

ما در پيرامون معناى اين كلمه در اول سوره گفتگو كرده‌ايم.

(عَلى‌ أَلَّا تَعْدِلُوا): بغض و كينه شما نسبت بمردمى، شما را به بى عدالتى وادار نكند. هر گاه كلمه «شنئان» صفت باشد، يعنى: «كسى كه نسبت بقومى كينه دارد، شما را به بى عدالتى وادار نكند در حكم و سيره خود نسبت به ايشان به ستمگرى گراييد.»( اعْدِلُوا هُوَ أَقْرَبُ لِلتَّقْوى‌): شما نسبت بدوستان و دشمنانتان عدالت كنيد كه به تقوى نزديكتر است.

(وَ اتَّقُوا اللَّهَ‌): از عقاب خدا بترسيد و باطاعت و اجتناب از بديها خود را در معرض آن قرار ندهيد.

(إِنَّ اللَّهَ خَبِيرٌ بِما تَعْمَلُونَ‌): خداوند بكردار شما دانا و شما را كيفر مى‌دهد.

(وَعَدَ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا): آنان كه به بيگانگى خدا تصديق و به پيامبرى حضرت محمد ص اقرار كردند.

(وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ‌): و كارهاى پسنديده را- اعم از واجب و مستحبّ- انجام دادند.

(لَهُمْ مَغْفِرَةٌ): خداوند آنان را وعده مغفرت داده، گناهان را مى‌آمرزد و بديهاى آنها را به پرده بزرگى و كرم مى‌پوشاند.

(وَ أَجْرٌ عَظِيمٌ‌): پاداش بزرگ نيز به آنها وعده شده است. فرق ميان اجر و ثواب، اين است كه ثواب، در برابر طاعات است ولى اجر، مزدى است كه در عوض كارى داده مى‌شود. وعده، عبارت است از خبرى كه نفعى را نويد دهد و وعيد، خبرى است كه ضررى را به اطلاع رساند.

(وَ الَّذِينَ كَفَرُوا): آنان كه توحيد خدا و صفاتش را منكر و نبوت پيامبر را ناديده گرفتند.

(وَ كَذَّبُوا بِآياتِنا): و تكذيب كنند دلايل و براهين پروردگار را.

(أُولئِكَ أَصْحابُ الْجَحِيمِ‌): آنان همواره در دوزخ خواهند بود. چه مصاحبت، مستلزم دوام و خلود است.