(النَّسِي‌ءُ زِيادَةٌ فِي الْكُفْرِ) (توبه 37: همانا نسيئ افزونى كفر است)[1]

(وَ لَا الْهَدْيَ‌): هدى، شتر يا گاو يا گوسفندى است كه براى تقرب به خدا و طلب ثواب، بسوى خانه خدا سوق داده مى‌شود. يعنى: اينها را حلال مشماريد و غصب مكنيد و مانع آوردن اينها به حرم نشويد، بلكه بگذاريد آنها را به جاهايى كه خداوند، مقرر داشته است، برسانند.

(وَ لَا الْقَلائِدَ): قربانيانى را كه قلاده بگردن دارند، حلال مشماريد. در اين باره نيز اقوالى است:

1- ابن عباس و جبايى گويند: منظور، حيواناتى است كه قلاده بگردن داشتند و براى قربانى آورده شده بودند. علت اينكه موضوع قربانيان مجدداً تكرار مى‌شود، اين است كه: مى‌خواهد دستور دهد كه قربانيان را- خواه قلاده بگردن باشند يا نباشند نبايد حلال شمرد.

2- قتاده گويد: منظور قلاده‌هايى است كه مشركين، هنگامى كه بقصد حج، بمكه مى‌آمدند، از پوست درخت «سمره» بگردن مى‌آويختند. وى گويد: در دوران جاهليت، هر گاه كسى بقصد حج، از خانه‌اش حركت مى‌كرد، از پوست درخت مذكور قلاده‌اى درست مى‌كرد و بگردن مى‌آويخت و بدين ترتيب كسى مزاحمش نمى‌شد. در موقع بازگشت، قلاده مويين بگردن مى‌آويخت و از خطر مزاحمت ديگران، آسوده بود.

عطا گويد: وقتى كه از حرم خارج مى‌شدند، از پوست درختان حرم، قلاده‌اى درست مى‌كردند و براى ايمنى از خطر دشمن، به گردن مى‌آويختند.

فراء گويد: اهل حرم با پوست درخت قلاده درست مى‌كردند و اهل غير حرم با پشم و موى و ...

3- عطا- بروايتى ديگر- و انس بن ربيع گويند: خداوند مؤمنان را نهى كرد

[1]- در باره نسيئ در جاى خودش بحث خواهد شد. اجمالا بايد توجه داشت كه عرب، گاهى ماه حرام را به تأخير مى‌انداخت و اين عمل را« نسيئ» مى‌ناميد.