(سُنَنٌ‌)- روشهايى است از خدا در امم پيشين كه چون پيامبر خود را تكذيب ميكردند خداوند آنها را بيچاره و نابود ميساخت و آثار آنان را باقى نگه ميداشت تا موجب عبرت و پند ديگران شود (از حسن و ابن اسحاق) و گفته‌اند سنن يعنى امثال و نمونه‌ها و مثل‌ها (از ابن زيد).

و بعضى گفته‌اند: سنن يعنى امتها و سنت يعنى امت (از مفضل) و گفته‌اند يعنى اهل سنن.

و گفته‌اند معنى آيه اينست كه براى هر امتى روش و طريقه‌اى بوده كه متابعت آن كرده‌اند (از كلبى).

(فَسِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُروا كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُكَذِّبِينَ‌)- يعنى سير در زمين كنيد و اخبار تكذيب كنندگان را و آنچه را بايشان رسيده با ديده عبرت بنگريد تا پند گيريد و ديگر مثل اعمال آنها را تكرار منماييد و همچون آنها را تكذيب و انكار پيامبر را مپوييد كه نمونه آن عذابها كه بر ايشان فرود آمده بر شما نيز نازل شود.

مراد از مكذبين كسانى است كه بعث و نشر در قيامت و ثواب و عقاب آخرت را انكار كنند كه خداوند در دنيا بنابودى و هلاك عذابشان كند و در آخرت بعذاب دردناك دوزخ و ذلت بيمانند گرفتارشان نمايد.

(هذا)- اشاره است بقرآن.

(بَيانٌ لِلنَّاسِ‌)- يعنى دليل و بيانى است براى همگى ايشان (از حسن و قتاده.) و گفته‌اند اشاره است بقول خداوند (قد خلت من قبلكم سنن) از ابن اسحاق و بلخى و طبرى.

(وَ هُدىً‌)- على بن عيسى گويد فرق بين بيان و هدى اينست كه بيان روشن ساختن معنى چيزى است براى ديگرى هر چه باشد ولى هدايت روشن ساختن طريق رشد و سعادت كه طرف بآن راه رود و براه گمراهى نرود.

(وَ مَوْعِظَةٌ لِلْمُتَّقِينَ‌)- و اينكه فرموده اين بيان قرآن براى متقين است و با اينكه قرآن بيان و هدايت و موعظه براى همه مردم ميباشد از اينروست كه تنها متقين هستند كه از آن بهره ميبرند و بهدايتش هدايت ميگردند و از مواعظش پند ميگيرند.