2- خداوند آن چنان نمرود را در برابر عظمت ابراهيم خوار و سبك و كوچك كرد كه ديگر نتوانست سخنى بگويد و سؤالى نمايد.

(وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ)- خداوند جمعيت ستمكار را هدايت نميكند به اينكه آنان را در كارها و خواست‌هاى فاسد خود كمك نمينمايد.

بعضى گويند معنى آيه اينست كه خداوند آنها را در محاجه با انبياء و اولياء كمك و يارى نميكند آن چنان كه خود انبياء و پيامبران را كمك ميكند.

بعقيده بعضى ديگر، معناى «لا يهدى» اينست كه خداوند آنها را از لطف و تأييد و توفيق خود بهره‌مند نميسازد وقتى بداند كه بحال آنان ديگر سودى ندارد.

بعضى هم «لا يهدى» را بمعناى اينكه: خدا آنها را به بهشت راهنمايى و هدايت نميكند گرفته‌اند.

اين آيه با آيه:(وَ أَمَّا ثَمُودُ فَهَدَيْناهُمْ) يعنى و اما ثمود را پس هدايت كرديم منافات ندارد. زيرا ما قبلا معانى هدايت و صورت‌ها و اقسام آن را در ذيل آيه كريمه‌(يُضِلُّ بِهِ كَثِيراً وَ يَهْدِي بِهِ كَثِيراً) بيان كرديم.

و گفتيم كه بعضى از صورت‌هاى هدايت عام است و شامل همه مكلفين و بعضى مخصوص مؤمنان است.

ضمناً از اين آية استفاده ميشود كه معارف و عقائد، ضرورى و بديهى نيستند زيرا اگر چنين بودند نياز به استدلال و احتجاج در اثبات صانع نبود و نيز از اين آيه ميتوان استفاده كرد كه تقليد و پيروى كوركورانه غلط، و دنبال استدلال رفتن صحيح و نيكو است.

استفاده سوم ما از آيه اينست كه خدا را از راه افعال و آثارش كه از غير خدا ساخته نيست شناخته‌ايم.

در تفسير ابن عباس چنين آمده است: خداوند بر نمرود پشه‌اى را مسلط كرد روى لب نمرود نشست و گزيد نمرود خواست با دست پشه را دور كند پشه به بينى نمرود رفت و از آنجا به مغزش رسيد و چهل شب او را عذاب و آزار ميداد تا هلاك شد.