گواهى دادند، اراده كرده پس اگر گواهى دادن را و اوصدت الباب و آصدته دو لغت هستند، پس كسى كه مؤصده همزه نداده احتمال داده دو امر را 1- اينكه بر لغت كسى باشد كه اوصدت گفته.

2- اينكه از آصدت باشد پس همزه را تخفيف داده و قلب بواو كرده چنانچه در جونه و تؤوى، و كسى كه همزه داده مؤصده، پس او از آصدت گرفته، و ابو عمرو همزه ساكنه را ترك و تبديل بواو كرده هر گاه منضم بما قبلش شود مثل يؤمنون و مؤمنين و تبديل بالف نموده هر گاه ما قبلش مفتوح تبديل بياء، هر گاه ما قبلش مكسور باشد و در مثل قول خدا مؤصده تبديل نميشود بلكه با همزه است زيرا مؤصده با همزه لغت كسى است كه گويد آصدت الباب، و الباب مؤصده، و ابو عمر و بنا بر اين لغت است پس همزه را ترك شود هر گاه نياز شد كه لغت را ترك شود و از آن منتقل به لغت ديگر شود، و همين طور ترك نشود همزه در قول خدا( (تُؤْوِي إِلَيْكَ)) براى اينكه اگر آن همزه را تبديل بواو شود و حال آنكه بعد از آن واو است اجتماع دو واو شود و اجتماع آن دو واو از همزه ثقيل‌تر است و همين طور هر گاه فعل مجزوم باشد و لام الفعل آن همزه بحال خودش باقى خواهد بود و البته تبديل نميشود مثل قول خدا،( إِنْ تَمْسَسْكُمْ حَسَنَةٌ تَسُؤْهُمْ‌) زيرا اگر آن را تبديل بواو كنند لازم ميشود كه بسبب جزم حذف شود چنانچه در يغزو مى‌گويى، لم يغز همچنين‌( (إِنْ يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ)) تبديل به الف نشود نيز باين معنى و همين طور قول خدا،( أَثاثاً وَ رِءْياً)، قلب و تبديل بياء نشود براى اينكه اشتباه برّى از روى من الماء ميشود، پس اين چهار حال و مورد ترك نميشود همزه در آن هر گاه احتياج شد بترك لغتى‌