[سوره الفيل (105): آيات 1 تا 5]

(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌)

(أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِأَصْحابِ الْفِيلِ (1) أَ لَمْ يَجْعَلْ كَيْدَهُمْ فِي تَضْلِيلٍ (2) وَ أَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْراً أَبابِيلَ (3) تَرْمِيهِمْ بِحِجارَةٍ مِنْ سِجِّيلٍ (4))

(فَجَعَلَهُمْ كَعَصْفٍ مَأْكُولٍ (5))

ترجمه:

بنام خداوند بخشاينده مهربان (1) آيا نديدى (و ندانى) كه پروردگارت با صاحبان فيل (ابرهه صباح و لشگر او) چه كرد (2) آيا حيله ايشان را در تباهى و گمراهى نيفكند و قرار نداد (3) و خداوند تعالى پرندگانى گروه گروه براى (نابودى) ايشان فرستاد (4) آن پرندگان سنگهايى از سجّيل برايشان پرتاب مى كردند (5) و در نتيجه ايشان را چون كاهى كه خورده شده (يا همچو كاهى كه آن را حيوانات خورده و فضله انداخته باشند گردانيد).

قرائت:

در شواذ قرائت ابى عبد الرحمن الم تر بسكون راء ذكر شده.

دليل:

ابن جنى گويد: اين سكون از باب شعر است نه باب قرآن براى آنچه كه در آنست از استهلاك حرف و حركت قبل از آن يعنى الف و فتحه از (ترى) ابو زيد انشاد كرد و گفت: قالت سليمى اشتر لنا سويتا، سليمى گفت براى ما سويتى بخر، اراده كرده اشتر را و انشاد كرد و گفت: