عبد اللَّه بن عمر گويد: اهل علّيين نگاه باهل بهشت ميكنند از آن مقام و هر گاه مردى از آنها توجّهى بسوى بهشت نمود. بهشت از نور روى او روشن شود و اهل بهشت ميگويند مردى از اهل علّيين بر ما توجّه و التفات نمود.

((إِنَّ الْأَبْرارَ لَفِي نَعِيمٍ)) يعنى نيكان در لذّتهاى انواع نعمتهاى- بهشتى قرار ميگيرند.

((عَلَى الْأَرائِكِ)) بر اريكه‌ها و پشتى‌هاى بهشتى تكيه داده حسن گويد ما نميدانستيم اريكه چيست تا مردى از يمن پيش ما آمد. پس معلوم شد كه اريكه نزد آنها حجله (اطاق پذيرايى يا خوابگاه عروس و داماد است) كه در آن تخت باشد.

((يَنْظُرُونَ)) نگاه ميكنند آنچه را كه به آنها از نعمتها و كرامتها داده شد مقاتل گويد: نگاه بدشمنانشان ميكنند هنگامى كه عذاب و شكنجه ميشوند.

((تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ)) يعنى وقتى آنها را ديدى ميشناسى كه ايشان بهشتى و اهل نعمت هستند بسبب آنچه در چهره‌هاى آنها نور و زيبايى و سفيدى و خرّمى ميبينى. عطاء گويد: اين بجهت اينست كه خداوند فزونى در جمال و الوان آنها داده كه هيچ تعريف كن نميتواند توصيف آن نمايد.

«گفتار مفسّرين در باره شراب بهشتى»

((يُسْقَوْنَ مِنْ رَحِيقٍ)) سقايت ميشوند از شرابهاى ناب و خالص از هر غش و آلودگى.

((مَخْتُومٍ)) آن سرابى كه دست نخورده و سر بمهر و يا براى آن پايان و عاقبت است. و بگفته بعضى (مختوم) و سر بمهر و در شيشه سر بسته بمشك است‌