عبيد گويد:[1]

(1) و هر صاحب غيبت و مسافرى بر ميگردد ولى مسافر مرگ بر نخواهد گشت شاهد در اين بيت كلمه يؤوب است كه بمعناى رجوع و برگشت آمده است.

سپس خداوند سبحان كفّار مكّه را بيم داد و فرمود( (إِنَّا أَنْذَرْناكُمْ عَذاباً قَرِيباً)) البتّه ما بيم ميدهيم شما را بعذاب نزديك يعنى عذاب در آخرت زيرا هر چه آينده نزديك است‌( (يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ ما قَدَّمَتْ يَداهُ)) روزى كه آدمى منتظر ميشود جزاء و پاداش آنچه مقدّم داشته. پس اگر طاعت و عبادت نموده- منتظر ثواب خواهد بود و اگر گناه و معصيت نموده منتظر عقوبت و عذاب خواهد بود.

و بعضى گفته‌اند: يعنى البتّه هر كس در آن روز بعملش نگاه ميكند از خوب و بد كه در پرونده ثبت گرديده پس اميدوار ثواب خداست بر اعمال صالحه و شايسته‌اش و ميترسد. عقاب و شكنجه بر اعمال بدش را.

((وَ يَقُولُ الْكافِرُ)) در اين روز كافر ميگويد( (يا لَيْتَنِي كُنْتُ تُراباً)) يعنى آرزو

[1] عبيد بن ابرص از شعراء جاهليت و معاصر امرء القيس يا كمى از او جلوتر بوده منذر بن ماء السّماء پادشاه حيره او را در غريّين در روز يؤس و شومش كشته و قصّه آن طولانى است و از اشعار خوبش از اين قصيده است: