و بعضى گفته‌اند: بيان نمود براى هر چيز مقدارى بحسب مصلحت در اباحه و ايجاب و ترغيب و ترهيب چنان كه در طلاق و عدّه و غير آنها بيان نمود.

و بعضى گفته‌اند: خداوند البتّه براى هر چيزى از شدّت و رفاهيت وقت و غايتى و پايانى قرار داده كه بآن منتهى ميشود سپس بيان فرمود اختلاف احكام عدّه را باختلاف احوال زنها و فرمود:

(وَ اللَّائِي يَئِسْنَ مِنَ الْمَحِيضِ مِنْ نِسائِكُمْ‌) و آنهايى كه مأيوس از حيض شدن هستند از زنهاى شما و حيض نميشوند.

(إِنِ ارْتَبْتُمْ‌) اگر در شك و ريب شديد پس نميدانيد براى سالخوردگى حيض از آنها برداشته شده يا براى عارضى قطع گرديده است.

(فَعِدَّتُهُنَّ ثَلاثَةُ أَشْهُرٍ) پس عدّه آنها سه ماه است و ايشان، آن زنانى هستند كه امثال آنها حيض مى‌بينند. براى اينكه اگر در سن كسى بودند كه حيض نميشد معنايى براى ارتياب نبود و اين است آن چيزى كه از امامان ما : روايت شده است.

مجاهد و زهرى و ابن زيد گويند: يعنى اگر شما شك كرديد و ندانستيد كه آيا خون آنها حيض يا استحاضه است. پس عدّه آنها سه ماه است.

و بعضى گفته‌اند: يعنى اگر درباره حكم آنها شك كرديد و ندانستيد حكم آنها چيست؟

(وَ اللَّائِي لَمْ يَحِضْنَ‌) و آنهايى كه حيض نميشوند: تقديرش چنين است و آنهايى كه حيض نميشوند اگر شك كرديد. پس عدّه آنها نيز سه ماه است و اين مدّت حذف شده براى دلالت كلام اوّل بر آن، و آنها زنهايى هستند كه‌