بحيض نرسيده ولى مثل آنها حيض ميشوند بنا بر آنچه بيانش گذشت.

(وَ أُولاتُ الْأَحْمالِ أَجَلُهُنَّ أَنْ يَضَعْنَ حَمْلَهُنَ‌) و صاحبان حمل عدّه و اجلشان همينست كه حمل خود را فرو گذارند.

ابن عبّاس گويد: اين آيه فقط درباره زنان حامل مطلّقه ميباشد و از ائمّه : هم روايت شده است.

و امّا زنهايى كه شوهرشان فوت نموده اگر حامل و آبستن بودند، پس عدّه آنها دورترين مدّت حمل و عده وفاتست. پس اگر چهار ماه و ده روز، گذشت و نزائيد، زائيدن و گذاردن حمل را منتظر باشد.

ابن مسعود و ابى بن كعب و قتاده و بيشتر فقهاء گفته‌اند كه آن آيه تعميم در زنان آبستن مطلّقه و شوهر مرده است. پس عدّه آنها وضع حمل و زائيدن است.

پس اگر زن حامل بدو فرزند باشد و يكى را بزايد، براى شوهر كردن حلال نيست تا تمام بچّه‌هاى خود را بزايد براى قول خدا( أَنْ يَضَعْنَ حَمْلَهُنَ‌) اينكه حمل خود را فرو گذارند.

و اصحاب ما روايت كرده‌اند كه اگر آن زن يكى را زائيد عصمت و نگهدارى او از شوهرش منقطع ميشود و براى او جايز نيست كه خود را براى ديگرى عقد كند تا فرزند ديگر را كه حامل بوده بزايد.

و امّا اگر شوهرش فوت كرده باشد و پيش از چهار ماه و ده روز بزايد واجب است بر او كه صبر كند تا چهار ماه و ده روز او تمام شود.

(وَ مَنْ يَتَّقِ اللَّهَ‌) و كسى كه در تمام آنچه مأمور باطاعت شده پرهيزكارى كند( يَجْعَلْ لَهُ مِنْ أَمْرِهِ يُسْراً) قرار ميدهد براى او در كارش آسانى و سهولت‌