درياى زمين است، زيرا كه در آسمان دريايى است كه خداوند بقدرتش آن را نگهداشته و از آن باران نازل ميشود، پس در سنه با هم تلاقى ميكنند و ميان آنها پرده‌ايست كه منع كند درياى آسمان را از فرود آمدن و باز ميدارد درياى زمين را از بالا رفتن.

حسن و قتاده گويند: آنها درياى فارس و درياى روم است، به جهت اينكه طرف آخر درياى روم متصل ميشود بآخر طرف درياى فارس و برزخ ميان آنها جزاير است.

و بعضى گويند:( مَرَجَ الْبَحْرَيْنِ‌)، خلط دو طرف آن دو درياست موقع جزر و مد و تلاقى آنها بدون آنكه مخلوط شوند آن دو دريا( (لا يَبْغِيانِ)) يعنى نميخواهند كه با هم مختلط شوند.

((فَبِأَيِّ آلاءِ رَبِّكُما تُكَذِّبانِ يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ)) بيرون مى آيد از آن دو دريا لؤلؤ و مرجان.

ابن عباس و حسن و قتاده و ضحاك گويند: لؤلؤ مرواريد بزرگ و درشت است و مرجان مرواريد ريز و كوچك است.

عطاء خراسانى و ابن مالك گويند: مرجان سنگ سرخى است مثل شاخه‌هاى چوب كه از دريا بيرون ميآيد، و ابن مسعود هم همين را گويد، براى اينكه گويد آن سنگ است و البتّه گفت: (منهما) و حال آنكه آنها فقط از درياى شور استخراج ميشوند نه درياى شيرين.

زجاج گويد: چون كه خداوند سبحان هر دو دريا را با هم ياد نمود و آنها يك دريا هستند كه قسمتى از آن شور و قسمتى شيرين است، پس هر گاه از يكى از آن دو استخراج شد، پس از هر دو بيرون آمده است.