از آن ميشود، اينست كه آدمى هر گاه بداند كه آنچه كه فوت ميشود از نعمتها- خداوند تعالى ضمانت كرده بر آن كه عوضش را در آخرت عطا كند، پس سزاوار نيست كه غمناك و اندوهگين شود براى فقدان اگر بداند كه آنچه كه از نعمتها را باو داده او را تكليف بشكر بر آن و پرداختن حقوق واجبه آن را نموده، پس سزاوار نيست كه مسرور بآن شود، و نيز وقتى كه دانست كه چيزى از ان باقى نميماند، شايسته نيست كه براى آن غمگين شود بلكه واجبست كه اهتمام و كوشش براى امر آخرت كند كه دائمى است و نابود نميشود، و در اين آيه اشاره بچهار چيز است.

(لِكَيْلا تَأْسَوْا) آموزنده چهار درس است:

اوّل: حسن خلق و خوش اخلاقى، براى آنكه كسى كه وجود دنيا و عدمش (بود و نبودش) در پيش او بى تفاوت باشد حسد نورزد و دشمنى نكند و مالش را از كسى دريغ و مضايقه ننمايد زيرا اينها از موجبات سوء خلق و بد اخلاقى است و آنهم از ثمرات حبّ دنياست.

دوّم: كوچك شمردن دنيا و اهل آن هر گاه مسرور بوجود آن نشود و محزون بعدمش نباشد.

سوم: بزرگ شمردن آخرت براى آنچه كه در آن ميرسند به ثواب ابدى كه خالص و پاك از نواقص و عيبهاست.

چهارم: افتخار و مباهات بخداى متعال نمودن نه باسباب دنيا و زرو زيور ظاهرى آن.

و روايت شده كه مردى خدمت حضرت على بن الحسين (ع) رسيد عرض‌