(وَ نَذِيراً) و نسبت به آنها كه نافرمانى كننده تو را بيم دهنده از آتش قرار داده‌ايم.

آن گاه خداوند هدف خود را از فرستادن پيامبر بيان كرده مى‌فرمايد:

(لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ) يعنى: هدف آن است كه به خدا و رسولش ايمان بياوريد، و به نظر آنها كه ليؤمنوا با يا قرائت نموده‌اند معنى آن است كه: تا آن كافران به خدا و رسولش ايمان آورند.

(وَ تُعَزِّرُوهُ) يعنى: او را با شمشير و زبان يارى كنيد، و ضمير هاء به پيامبر 6 بر مى‌گردد.

(وَ تُوَقِّرُوهُ) يعنى: خدا و رسول را تعظيم و تكريم نمائيد.

(وَ تُسَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلًا) يعنى: و صبح و شام براى خدا نماز بخوانيد، بعضى گفته‌اند يعنى: خدا را از آنچه كه شايسته‌اش نيست تنزيه نمائيد.

و بسيارى از قرّاء اختيار نموده‌اند كه در اين آيه وقف بر (و توقّروه) باشد زيرا ضمير در اين كلمه و كلمات بعدى از نظر بازگشت به مرجع اختلاف دارد[1].

بعضى گفته‌اند: تعزّروه ضميرش تنها به اللَّه بر مى‌گردد، تعزّروه يعنى:

خدا را يارى دهيد و توقّروه يعنى خدا را تعظيم و احترام كنيد و از او اطاعت نمائيد، همانگونه كه آمده است هيچگاه براى خداوند وقارى انتظار نداشته باشيد و بنا بر اين قول تمامى ضمائر متّفقا يك مرجع داشته همگى به اللَّه بر مى‌گردد.

ضمنا اين آيه دلالت دارد بر بطلان مذهب جبريّه كه مى‌گويند: خداوند از كافران كفر مى‌خواهد، زيرا اين آيه با صراحت دلالت دارد بر اينكه خداوند از

[1]- زيرا ضمير در تعزّروه و توقّروه به خدا و رسول بر مى‌گردد، ولى ضمير بعدى در تسبّحوه فقط به خدا بر مى‌گردد، روى اين حساب بر توقّروه توقّف كرده و واو تسبّحوه را استينافيّه گرفته‌اند.