بعضى گفته‌اند: هر كس كه كلمه (سوء) را به ضمّ سين خوانده باشد منظورش از گردش، گردش عذاب است، و هر كس آن را به فتح خوانده است منظورش آن سرنوشتى است كه براى آنان به دست مؤمنين است از كشتار آنان و به غنيمت رفتن اموالشان.

(وَ غَضِبَ اللَّهُ عَلَيْهِمْ وَ لَعَنَهُمْ) يعنى: خداوند آنان را از رحمت خود دور كرده.

(وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَهَنَّمَ) كه آنان در جهنّم جاى خواهد داد.

(وَ ساءَتْ مَصِيراً) يعنى: و اين جهنّم بد راهى است كه سرانجام بدان منتهى خواهند شد.

(وَ لِلَّهِ جُنُودُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ) علّت اينكه اين جمله در اوّل سوره و اينجا تكرار شده است اين است كه در اوّل سوره آنجا كه از مؤمنين ياد شده است آمده به اين معنى كه خداوند لشكريانى دارد كه مى‌تواند به وسيله آنان شما را يارى نمايد، و اينجا به دنبال يادى كه از كافران شده است آمده به اين معنى خداوند لشكريانى دارد كه مى‌تواند به وسيله آنان از كفّار انتقام بگيرد.

(وَ كانَ اللَّهُ عَزِيزاً) يعنى: خداوند در قهر و انتقام‌گيرى پيروز و مقتدر است‌(حَكِيماً) يعنى: در كارها و قضاوتهايش متين و استوار است.

آن گاه خداوند پيامبرش را مورد خطاب قرار داده مى‌فرمايد:

(إِنَّا أَرْسَلْناكَ شاهِداً) يعنى: اى محمّد ما تو را بعنوان شاهدى بر اعمال امّتت فرستاديم تا معلوم شود كه اطاعت مى‌كنند يا نافرمانى، دعوتت را مى‌پذيرند يا رد مى‌كنند، يا به اين معنى كه تو را بر آنان در مورد تبليغ رسالت شاهد قرار داديم.

(وَ مُبَشِّراً) يعنى: تو را نسبت به مؤمنين و اطاعت كنندگان بشارت دهنده به بهشت قرار داديم.