پيامبران پيشين كتابهايى را بزبان ملتشان ميفرستاديم، همچنين قرآنى بزبان عرب بر تو وحى نموديم تا مردم عرب زبان مطالب آن را درك كنند.

((لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‌ وَ مَنْ حَوْلَها)) يعنى تا اهالى مكّه و اطراف آن را از ساير مردم و شهرهاى ديگر زمين بيم دهى‌[1].

((وَ تُنْذِرَ يَوْمَ الْجَمْعِ)) يعنى: آنان را از روز اجتماع كه روز قيامت است و خداوند در آن روز اولين و آخرين و اهل آسمانها و زمينها را گرد آورد، بنا بر اين يوم الجمع مفعول دوّم تنذر است و ظرف نميباشد.

((لا رَيْبَ فِيهِ)) روزى كه در آن شك نيست، آن گاه خداوند مردم روز قيامت را دو دسته تقسيم كرده ميفرمايد:

((فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَ فَرِيقٌ فِي السَّعِيرِ)) يعنى: دسته‌اى از آنان بوسيله اطاعتشان در بهشت هستند و دسته‌اى از آنان بخاطر معصيتشان در جهنّم هستند[2].

[1] پيامبر اسلام نبى امىّ ناميده شده است بعضى امى را منسوب به ام ميگيرند و ميگويند: پيامبر نه سواد خواندن داشته است نه قدرت نوشتن و حال آنكه اين معنى از نظر روايات بعكس است و امّى بمعنى مكّى آمده است:

تفسير نور الثقلين جلد 4 صفحه 558:« از حضرت باقر( ع) روايت شده است شخصى از حضرت پرسيد چرا پيامبر6 امّى ناميده شده است؟ فرمودند:

منسوب به مكه، آنجا كه خداوند ميفرمايد:( لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‌ وَ مَنْ حَوْلَها) ام القرى مكه است، و بحضرتش بخاطر همين امى گفته‌اند.

[2] از امام حسين( ع) روايت شده است از حضرتش پرسيدند: منظور از« يَوْمَ نَدْعُوا كُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ» كيست؟ فرمود: امامى كه مردم را بسوى هدايت فرا( خوانده اجابتش كنند و امامى كه بسوى گمراهى دعوت كند و مردم دعوتش را بپذيرند، آن دسته در بهشت، و اين دسته در جهنّم، و اين همان گفتار خداوند است كه ميفرمايد:« فَرِيقٌ فِي الْجَنَّةِ وَ فَرِيقٌ فِي السَّعِيرِ» نور الثقلين جلد 4 صفحه 558.