بس نيست كه او بر هر چيزى گواه است.

54- آگاه باش كه آنان در ملاقات پروردگارشان بشك اندرند بدانكه خداوند بر هر چيزى احاطه دارد.

معنى آيات:

آن گاه خداوند بزرگ از نادانى و ناسپاسى انسان نسبت به ارزش و اهميت نعمتهايى كه به او داده است سخن بميان آورده ميفرمايد:

((وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَى الْإِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأى‌ بِجانِبِهِ)) يعنى: هر گاه به انسان نعمت داديم از سپاسگزارى رويگردان شده، و از روى تكبّر و خود خواهى از اعتراف به نعمتهاى الهى دورى ميكند.

و هر كس ناء خوانده است آن را مقلوب از ناى گرفته است همانگونه كه در شعر شاعر عرب آمده است:

((وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعاءٍ عَرِيضٍ)) يعنى: هر گاه بدى از فقر و مرض به انسان برسد بسيار دعا ميكند.

از سدى نقل شده است اينكه گفته است: فذو دعاء عريض و نگفته است فذو دعاء طويل، زيرا دعاى عريض در مبالغه بهتر است، زيرا عرض دلالت بر طول دارد، ولى طول دلالت بر عرض ندارد، زيرا گاهى ممكن است چيزى طويل باشد كه عرض نداشته باشد، ولى بر عكس ممكن نيست چيزى عريض باشد ولى طول نداشته باشد، زيرا عرض عبارتست از انبساط در خلاف جهت طول، و طول عبارتست از امتداد در هر جهتى كه باشد.

و اين آيه دلالت دارد بر بطلان مذهب اهل جبر كه ميگويند: