خداوند بر كافران نعتى ندارد، زيرا خداوند خبر داده است كه بكافر هم نعمت عطا ميفرمايد، ولى كافر از شكر نعمت الهى رويگردان ميشود، و منظور از اين آيه آنست كه كافر با تضرّع و زارى و دعا از پروردگار خود مى خواهد كه بلا و ناراحتى را از او دور سازد، ولى هنگامى كه در آسايش قرار گرفت دست از دعا بر ميدارد.

((قُلْ أَ رَأَيْتُمْ إِنْ كانَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ ثُمَّ كَفَرْتُمْ بِهِ؟)) اى محمّد بگو اگر قرآن از طرف خدا بود، و بعضى هم گفته‌اند يعنى: اگر اين نعمت بخشى‌ها از طرف خدا بود، ولى شما نسبت به آن كفر ورزيديد، و انكارش كرديد.

((مَنْ أَضَلُّ مِمَّنْ هُوَ فِي شِقاقٍ بَعِيدٍ)) يعنى: كيست گمراه‌تر از كسى كه بر خلاف حق بوده، از حق دور است، و اين كس شما هستيد، و شقاق و و مشاقه عبارتست از شكاف دشمنى يعنى هيچكس از شما گمراه‌تر نيست.

((سَنُرِيهِمْ آياتِنا فِي الْآفاقِ وَ فِي أَنْفُسِهِمْ)) در معنى اين آيه با پنج قول اختلاف شده است:

1- معنى آنست كه بزودى حجتها و نشانه‌هاى خود را بر توحيد در آفاق جهان و اقطار آسمانها و زمين از خورشيد و ماه و ستارگان و گياهان و درختان، و درياها، و كوه‌ها، و لطائف صنعت و بدايع حكمت آفرينش وجود خودشان، به آنان نشان خواهيم داد.

((حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ)) يعنى تا براى آنان ظاهر شود كه خداوند حق است، بنقل از عطاء و ابن زيد.

2- از سدى و حسن و مجاهد نقل شده است يعنى: بزودى آيات و دلائل خود را بر صدق محمّد 6 و صحت نبوّت حضرتش در آفاق به‌