ايذان بمعنى: اعلان است.

معنى آيات:

((مَنْ عَمِلَ صالِحاً فَلِنَفْسِهِ)) آن گاه خداوند استدلال فرمود كه هر كس، عبادتى انجام دهد براى خودش نموده، زيرا ثواب اين عملش به خودش خواهد رسيد، و خاصيّتش براى او خواهد بود نه ديگرى.

((وَ ما رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيدِ))[1] و آوردن صيغه مبالغه ظلّام براى آن است كه خداوند ميخواهد كاملا نسبت ستمگرى به بندگان را از خود دور كند، و با اينكه خداوند سر سوزنى نسبت بكسى ستم نميكند اينجا صيغه مبالغه را بدو جهت بكار برده است.

1- كسى كه نيازى به ستم كردن ندارد، و ميداند ستمگرى زشت است اگر اندكى هم ستم كند درباره‌اش ميتوان گفت: كه او «ظلّام» يعنى بسيار ستم كننده است.

2- اين آيه در پاسخ كسى است كه خيال ميكند خداوند به بندگان ظلم ميكند و بعضى از افراد را بجاى ديگرى بمكافات گناه ميرساند، و ثواب افراد را بديگرى ميدهد.

((إِلَيْهِ يُرَدُّ عِلْمُ السَّاعَةِ)) آن گاه خداوند اشاره مينمايد كه از وقت قيامت‌

[1] تفسير برهان ج 4 ص 113:( از ابراهيم بن ابى محمود روايت شده كه از حضرت رضا( ع) پرسيدم آيا خداوند بندگانش را بر معصيت مجبور ميكند؟

فرمودند: نه خير بلكه آنان را مختار ميگذارد و مهلتشان ميدهد كه توبه كنند گفتم آيا خداوند بندگانش را بر عملى تكليف ميكند كه طاقت آن را نداشته باشند؟

فرمودند: خداوند چگونه چنين كارى ميكند با اينكه خودش ميفرمايد(وَ ما رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِيدِ)).