بشارت و بكافران وعده عذاب ميدهد.

((وَ لَوْ جَعَلْناهُ قُرْآناً أَعْجَمِيًّا)) يعنى: اگر اين كتابى را كه بر مردم ميخوانى بغير از زبان عرب بزبان ديگرى قرار ميداديم.

((لَقالُوا لَوْ لا فُصِّلَتْ آياتُهُ)) ميگفتند: چرا اين قرآن بزبان عرب بيان نشده است تا آن را درك كنيم.

((أَعْجَمِيٌّ وَ عَرَبِيٌّ)) يعنى: و نيز ميگفتند: كتابى بزبان عجمى، و پيامبرى عربى؟! و اين استفهام از نوع استفهام انكارى است، و معنايش آنست كه آنان ميگفتند: كسى كه قرآن بر او نازل شده عربى است ولى كتابى كه بر او نازل گشته عجمى است، و چون اين قسمت سخت مورد تكذيبشان قرار ميگرفت خداوند بيان فرمود كه قرآن را بزبان آنان فرستاده، و پيامبر را نيز از عشيره آنان انتخاب فرموده است، تا حجّتى رساتر بر آنان، داشته جاى بهانه‌گيرى براى آنان باقى نماند.

((قُلْ هُوَ لِلَّذِينَ آمَنُوا هُدىً وَ شِفاءٌ)) يعنى: اى محمّد بگو اين قرآن براى شما هدايت است از گمراهى، و شفاء از دردها و گفته شده است شفاء يعنى قرآن شفا بخش دلها از هر نوع شك و ترديد است، و در قرآن يقين بعنوان شفا و شك بعنوان بيمارى معرّفى شده است، همانگونه كه آيه‌(فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ ...) بدان اشاره دارد.

((وَ الَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ فِي آذانِهِمْ وَقْرٌ)) يعنى آنها كه ايمان ندارند در گوششان سنگينى و ناشنوايى است، كه نميتوانند آيات قرآن را بشنوند، و از آنجا كه شنيدن قرآن بر آنان سخت است از آيات آن نيز سودى نخواهند برد