ميفرمايد: با حقّت باطل آنان را، و با حلم و بردباريت نادانى، و با عفوت بديهاى آنان را پاسخ بده.

((فَإِذَا الَّذِي بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ عَداوَةٌ كَأَنَّهُ وَلِيٌّ حَمِيمٌ)) يعنى: هر گاه تو دشمنان خودت را بنرمى و مدارا پاسخ دادى دشمنى كه از نظر مذهبى با تو خصومت داشت بصورت دوستى مهربان از نظر دينى، و فاميلى عزيز از نظر نسب در خواهد آمد.

از حضرت صادق (ع) روايت شده است كه حسنه تقيّه و سيّئه سر فاش نمودن است‌[1].

((وَ ما يُلَقَّاها إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا)) يعنى: اين اعمال و اين حالت را، كه پاسخگويى بديها بوسيله خوبيها است بخود نخواهد گرفت مگر صابران كه خشم خود را فرو نشانده، و بديها را تحمّل ميكنند، و نيز از حضرتش روايت شده است: مگر كسانى كه در دنيا بر اذيت و آزارها صبر نموده‌اند.

((وَ ما يُلَقَّاها إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِيمٍ)) يعنى: اين خصلت كه ياد شد، داده نخواهد شد مگر با فرادى كه داراى بهره‌اى بزرگ از عقل و نظر باشند.

بعضى هم گفته‌اند اين صفات را نخواهند داشت مگر كسانى كه داراى بهره‌اى فراوان از ثواب و خيرات هستند.

[1] تفسير برهان ج 4 ص 111:( از حضرت صادق( ع) درباره اين آيه روايت شده است كه فرمودند: حسنه تقيه و راز دارى است و سيّئه عبارت است از افشاى اسرار، و در معنى« ادْفَعْ بِالَّتِي هِيَ أَحْسَنُ السَّيِّئَةَ» فرمودند: يعنى با تقيّه كه روش نيكو است از خود دفاع كن ...)