شأن نزول آيه:

گفته شده است آيه دهم درباره عبد اللَّه بن سلام نازل شده است، و او است شاهد از بنى اسرائيل كه خدمت پيامبر اسلام 6 آمده و اسلام آورده و گفته است: يا رسول اللَّه! درباره من از يهوديان بپرس خواهند گفت: او از همه ما داناتر است، هر گاه چنين گفتند، من به آنان خواهم گفت كه:

تورات بر نبوّت تو دلالت ميكند، و صفات تو در تورات به روشنى آمده است، پس از آنكه حضرت از آنان پرسيد گفتند: عبد اللَّه از ما داناتر است، ولى پس از آنكه عبد اللَّه بن سلام اظهار اسلام كرد او را تكذيب نمودند.

معنى آيات:

سپس خداوند بزرگ ياد آورى ميكند كه هر گاه قيامت بر پا شد بتهايى كه آنها را ميپرستيدند دشمن آنان ميشوند، و سپس فرمود:

((وَ إِذا حُشِرَ النَّاسُ كانُوا لَهُمْ أَعْداءً)) و بهمين معنى است اين آيه:(وَ يَكُونُونَ عَلَيْهِمْ ضِدًّا)[1].

((وَ كانُوا بِعِبادَتِهِمْ كافِرِينَ)) يعنى: اين بتها كه ميپرستيدندشان خداوند بزبانشان ميآورد و انكار ميكنند كه آنان را بعبادت خود دعوت كرده باشند، و منكر عبادت كفّار ميشوند، آن گاه خداوند به توصيف آنان پرداخته ميفرمايد:

((وَ إِذا تُتْلى‌ عَلَيْهِمْ آياتُنا بَيِّناتٍ قالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلْحَقِّ لَمَّا جاءَهُمْ)) يعنى: هنگامى كه قرآن و معجزاتى كه بدست پيامبر 6 ظاهر شد براى آنان آمد.

((هذا سِحْرٌ مُبِينٌ)) گفتند: اين سحرى آشكار و نيرنگى لطيف، و

[1] سوره مريم 19 آيه 82.