گواه باشد ميان من و شما، و او است آمرزنده و مهربان.

9- بگو من اوّلين رسول الهى نيستم، و نميدانم بر سر من و شما چه خواهد آمد؟ من جز آنچه كه وحى ميشود از چيزى پيروى نميكنم، و من جز بيم دهنده‌اى آشكار نيستم.

10- بگو آيا اگر قرآن از سوى خدا باشد در حالى كه شما بآن كافر شده‌ايد و گواهى از بنى اسرائيل بر مثل آن شهادت داده باشد و بآن ايمان، آورده باشد، و شما تكبّر ورزيد چه خواهد شد؟ خدا مردم ستمگر را هدايت نخواهد فرمود.

(پنج آيه است)

لغات آيات:

آياتنا- آيه عبارتست از چيزى كه انسان را به مطلبى شگفت آور راهنمايى كند، شاعر گفته است:

تفيضون- گفته ميشود: «افاض القوم فى الحديث» هنگامى كه در گفتارى غور كنند، و اصل افاضه بمعنى دفع است، و «افاضوا من عرفات» يعنى: از عرفات براه افتادند، و حديث مفاض و مستفاض و مستفيض يعنى حديث جارى و شايع.

بدعا- بدع و بديع بيك معنى است و هو بدع من قوم يعنى اوّلين فرد از آن قوم، عدى بن زيد شاعر عرب گويد:

كه شاهد در بدع است كه در اين شعر بمعنى اوّلين آمده است.