عيسى بن مريم هستى كه قومى او را دوست داشتند و در دوستيش زياده روى كردند، و بهلاكت رسيدند، و جمعى با او دشمن شدند، و در دشمنى با او زياده روى نمودند و بهلاكت رسيدند، و جمعى هم درباره‌اش ميانه‌رو بودند و نجات يافتند.

سخن حضرت بر مردم قريش سخت گران آمد و خنديدند و گفتند: على را به پيامبران و رسولان تشبيه ميكند؟ و لذا آن آيه نازل شد[1].

((وَ قالُوا أَ آلِهَتُنا خَيْرٌ أَمْ هُوَ؟)) يعنى: خدايان ما بهترند يا مسيح؟ اگر مسيح در آتش افتاد ما هم راضى هستيم كه خدايان ما نيز در آتش افتند و اين معنى از سدى و زيد نقل شده است.

و از جبائى نقل شده است كه يعنى خدايان ما بهتر از مسيح ميباشند.

جايى كه جايز است مسيح پرستش شود خدايان ما هم جايز است عبادت شوند و از قتاده نقل شده كه ضمير «هو» كنايه از حضرت محمد 6 است، يعنى: خدايان ما بهتر از محمد هستند، محمد بما دستور ميدهد همانگونه كه مسيحيان عيسى را پرستش كردند ما هم او را بپرستيم و از او اطاعت كنيم و دست از خدايان خود برداريم.

و على بن عيسى ميگويد: معنى سؤال آنان كه ميگويند،(أَ آلِهَتُنا خَيْرٌ أَمْ هُوَ؟) آنست بچيزى آنان را ملزم ساخته‌اند كه بخيالشان الزام آور نيست‌

[1] لباب النقول سيوطى در شأن نزول آيه از ابن عباس نقل ميكند كه رسول خدا6 بقريش فرمودند: هر كس بغير از خدا كه مورد پرستش قرار گيرد در او خيرى نيست، قريش گفتند: مگر عيسى بگمان تو پيامبر و بنده خوب خدا نبود با اينكه مسيحيان او را پرستيدند، بدنبال اين سخن بود كه اين آيه نازل شد« وَ لَمَّا ضُرِبَ ابْنُ مَرْيَمَ».