و توهم كرده است كه گويا آنان گفته‌اند: مثل ما در آنچه عبادت ميكنيم مانند مسيحيان است كه مسيح را ميپرستند، كداميك از آنان خوب است آيا پرستش خدايان ما يا پرستش مسيح؟.

بنا بر اينكه اگر در پاسخ آنان حضرت بفرمايد: پرستش مسيح بهتر است كه اقرار بجواز پرستش چيزى غير خدا نموده است، و همچنين اگر در پاسخ آنان بگويد كه: پرستش بتان بهتر است، و اگر بگويد: در پرستش مسيح خبرى نيست از قدر و منزلتى كه دارد كاسته ميشود. و جواب آنان از اين سخنان آنست كه اگر حضرت مسيح از نوعى احترام و موهبتهاى الهى برخوردار باشد موجب نميشود كه با عاليترين مراتب نعمت مورد احترام قرار گيرد.

((ما ضَرَبُوهُ لَكَ إِلَّا جَدَلًا)) يعنى اين مثل را براى تو نزدند مگر بجهت آنكه بوسيله آن با تو ستيزه كنند و با آن مثال حق تو را پايمال كنند، و علت اينكه در اينجا تعبير بمجادله شده است آن است كه دو طرف كه با يكديگر مجادله مى كنند يكى بر حق و ديگرى بر باطل است، بخلاف مناظره كنندگان، زيرا مناظره گاهى بين افراد ذيحق قرار ميگيرد.

((بَلْ هُمْ قَوْمٌ خَصِمُونَ)) يعنى: اينان مردمى هستند ستيزه جو كه كارشان از بين بردن حق است بوسيله باطل، آن گاه خداوند حضرت مسيح را توصيف كرده ميفرمايد:

((إِنْ هُوَ إِلَّا عَبْدٌ أَنْعَمْنا عَلَيْهِ)) يعنى: عيسى بن مريم كسى نيست جز يك بنده كه درباره‌اش موهبت نموديم و او را بدون پدر آفريديم و برسالتش بر انگيختيم.

((وَ جَعَلْناهُ مَثَلًا لِبَنِي إِسْرائِيلَ)) يعنى: و حضرت عيسى را معجزه‌اى‌