طلا بدست و گردن او مى‌آويختند.

((أَوْ جاءَ مَعَهُ الْمَلائِكَةُ مُقْتَرِنِينَ)) يعنى اگر راست ميگويد چه ميشد كه فرشتگان پشت سرش مى‌آمدند تا او را در كار رسالتش يارى دهند، و گواه صدق او باشند.

بعضى هم گفته‌اند: يعنى: فرشتگان با همكارى يكديگر بياريش ميآمدند.

((فَاسْتَخَفَّ قَوْمَهُ)) يعنى: فرعون عقول قوم خويش را سبك ساخت.

((فَأَطاعُوهُ)) و لذا از او اطاعت نمودند، زيرا با مطالبى كه دليل نيست براى آنان استدلال ميكرد و ميگفت: آيا كشور مصر مال من نيست و ... و اگر مردم عاقل بودند ميگفتند: مالكيت انسان دليل بر حقانيت او نيست، و لازم نيست كه همراه پيامبران فرشتگانى بيايد، زيرا تنها معجزه است كه دلالت بر صدق دعواى نبوّت پيامبران ميكند نه چيزهاى ديگر.

((إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً فاسِقِينَ)) يعنى: آنان از طاعت خدا بيرون هستند.

نظم آيات:

وجه ارتباط داستان حضرت موسى (ع) با آيات قبلى اين بود كه قبلا از حالات پيامبران و رسالتشان پرسش شده بود، بدين مناسبت پس از آن بداستان حضرت موسى (ع) اشاره شد، زيرا يهوديان و مسيحيان خود را بتورات و انجيل منسوب ميدانند.

بعضى هم گفته‌اند چون قبلا از حضرت محمّد 6 ياد شده است، و اينكه قومش او را تكذيب ميكرده‌اند، بدنبال آن خداوند داستان موسى (ع) و تكذيب قومش را بيان ميكند تا موجب تسليت خاطر پيامبر اسلام 6 شود.