آن گاه خداوند خبر ميدهد كه تمام اين نعمتها در دنيا مورد بهره بردارى است:

((وَ إِنْ كُلُّ ذلِكَ لَمَّا مَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا)) كه بيانش گذشت.

((وَ الْآخِرَةُ عِنْدَ رَبِّكَ لِلْمُتَّقِينَ)) يعنى: بهشت جاودان سراى آخرت در بارگاه الهى مخصوص افراد با تقوى است.

حسن گويد: بخدا كه دنيا بيشتر اهل خود را فريب داده است با اينكه خداوند اين كار را نكرده است، و اگر اين عمل را انجام ميداد چه ميشد؟

اين آيات دلالت بر لطف الهى دارد، و ميرساند كه خداوند هيچ نوع مفسده‌اى انجام نميدهد، و كارى نميكند كه موجب كافر شدن مردم شود، بنا بر اين خدايى كه كارى انجام نميدهد كه موجب گمراهى و كفر مردم شود بطريق اولى خودش فاعل كفر و عصيان نخواهد بود[1].

[1] اين قسمت مذهب اهل جبر را رد ميكند كه خداوند را فاعل كفر و عصيان و افعال بندگان ميدانند، و از اين آيات استفاده جالبى در اين بحث شده است.