در اين آيه به بندگانش تعليم فرموده است كه بهنگام سوار شدن بر مركب چه بگويند.

از ابن عمر روايت شده است كه رسول خدا 6 هر گاه ميخواست بر شترش سوار شود و براى مسافرتى بيرون رود، سه بار تكبير ميگفت و ميفرمود:

(سُبْحانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنا هذا وَ ما كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ، وَ إِنَّا إِلى‌ رَبِّنا لَمُنْقَلِبُونَ‌)، اللّهم انا نسألك فى سفرنا هذا البر و التقوى، و العمل بما ترضى، الهم هون علينا سفرنا، و اطو عنّا بعده، الهم انت الصاحب فى السفر و الخليفة فى الاهل و المال، الهم انى اعوذ بك من و عشاء السفر، و كآبة المنقلب، و سوء المنظر فى الاهل و المال».

يعنى: «منزه است آن كس كه اين مركب را براى ما رام فرمود، در حالى كه ما حريف او نميشديم، ما بسوى پروردگار خود بازگشت خواهيم نمود، پروردگارا در اين سفر خود از تو درخواست نيكى و تقوى داريم، و اينكه آن گونه كه تو راضى هستى عمل كنيم، خداوندا سفر ما را بر ما آسان گردان، و دورى آن را بر ما آسان كن، خداوندا تو در سفر همراه منى، و پس از من جانشينم در ميان اهل و عيال و اموالم ميباشى، پروردگارا از سختى و ناهموارى راه، و از بازگشتى محزونانه بتو پناه ميبرم، و نيز از نگاه بد به اهل و مالم به تو پناه مى‌آورم».

و هر گاه كه از سفر باز ميگشت ميفرمود:

«آئبون، تائبون لربنا حامدون»

، يعنى بازگشتيم در حالى كه از درگاه خدا آمرزش خواسته حمد او را بجاى مى‌آوريم، اين روايت را مسلم در صحيح خود وارد كرده است.