نيست.

(ما هُمْ بِبالِغِيهِ‌) (نيستند كه به آن برسند) يعنى آنها نمى‌رسند به مقتضى اين عظمت زيرا خداوند آنان را خوار و ذليل مى‌كند.

برخى گفته‌اند كه منظور اين است: آنان روى حسد به نبوت تو كه خدا به واسطه آن تو را گرامى داشته است تكبر كرده ولى به بزرگى نمى‌رسند زيرا خداوند به شرف نبوت هر كه را بخواهد بلند و گرامى مى‌دارد.

و بعضى گفته: آنان نمى‌رسند به وقت خروج «دجال»( فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ‌). (پناه ببر به خداوند) از شرّ يهود و دجال و از شر آن چه كه پناه بردن از آن واجب است.

(إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ‌) (همانا او شنواست) به گفتار اينان‌( الْبَصِيرُ) (بيناست) به نهانشان و در اين سخن بر ايشان هشدار و تهديد است‌( لَخَلْقُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌) (آفرينش آسمانها و زمين) كه با عظمت بوده و داراى اجزاء بسيارى مى‌باشند و در فضا بدون ستون قرار گرفته و فلك و ستارگان آن بدون سبب در حركت است‌( أَكْبَرُ) (بزرگتر است) يعنى در نزد ما داراى عظمت و ابهت مى‌باشد( مِنْ خَلْقِ النَّاسِ‌) (از آفرينش مردم) اگر چه خلقت مردم از نظر زندگانى و حواسى كه براى ادراكات گوناگونى آماده شده با عظمت‌تر مى‌باشد.

(وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ‌) (ولى اكثر مردم نمى‌دانند) به جهت اين كه از فكر خود عدول كرده و بر صحت اين فكر استدلال نمى‌كنند، مقصود اين است كه مردم چون اقرار كردند به اين كه خداوند آسمان و زمين را آفريد چگونه قدرت خدا را بر توانايى زنده كردن مردگان انكار مى‌كنند، ولى ايشان از تدبر اعراض كرده و خود را به جاى افراد جاهل و نادان قرار دادند كه هيچ چيزى را نمى‌دانند.