قيامت بر اساس حق به مؤمنان و بر اهل باطل و كافران گواهى مى‌دهند، و در اين حال مؤمنان و اهل حق شاد شده و اهل باطل رسوا گردند.

«قتاده» گويد: گواهان عبارتند از فرشتگان و پيامبران و مؤمنان.

«مجاهد» گفته: گواهان عبارتند از فرشتگان حافظ كه به تبليغ پيامبران و تكذيب كافران گواهى مى‌دهند.

و برخى گفته‌اند: گواهان عبارتند از پيامبران فقط، كه بر مردم گواهى مى‌دهند.

سپس خداوند از چنين روزى خبر داده و مى‌گويد:

(يَوْمَ لا يَنْفَعُ الظَّالِمِينَ مَعْذِرَتُهُمْ‌) (روزى كه نفع ندهد ستمكاران را عذر- آوردنشان) يعنى كافران از كفر خود عذر و بهانه مى‌آورند ولى پذيرفته نميشود و اگر توبه كنند نفعى نمى‌دهد. و اين كه خداوند از نفع عذر آوردن در روز قيامت نفى كرده با اين كه در دنيا نافع است چون آخرت جاى پناه بردن به عمل و كردار است و پناه بردن به عملى كه مورد ملامت است غير پسنديده است.

(وَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ) (و بر ايشان باشد لعنت) كه آن دورى از رحمت و محكوم شدن به شكنجه دائم است‌( وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ) (و بر ايشان باشد زشتى آن سراى) كه دوزخ است و از آن پناه مى‌بريم به خداوند.

سپس خداوند به يارى كردن خود از «موسى» و قوم او پرداخته و بيان مى‌كند:

(وَ لَقَدْ آتَيْنا مُوسَى الْهُدى‌) (و به تحقيق داديم به موسى هدايت كردن را) يعنى به موسى «تورات» را داديم كه در آن دليلهاى آشكار بر معرفت خداوند و توحيد او مى‌باشد.

(وَ أَوْرَثْنا بَنِي إِسْرائِيلَ الْكِتابَ‌) (و به ارث داديم به بنى اسرائيل كتاب را) يعنى پس از موسى تورات را به ارث به بنى اسرائيل داديم‌