(هُدىً‌) (هدايت) يعنى او هدايت و دلالت است كه به آن مردم «بنى اسرائيل» معالم و معارف دين خود را بدانند.

(وَ ذِكْرى‌ لِأُولِي الْأَلْبابِ‌) (و پندى است مر صاحبان خرد را) يعنى پند دهنده است براى خردمندان، زيرا آنها مى‌توانند از آن استفاده كنند به خلاف آن كه داراى خرد و عقل نيست.

ممكن است كه دو لفظ (ذكرى) و (هدى) مصدر بوده و محلا حال و منصوب از (الكتاب) باشند كه در اين صورت به معنى هادى و مذكر يعنى هدايت كننده و پند دهنده خواهد بود. و جايز است اين دو لفظ به معنى (مفعول له) باشد كه معنى چنين مى‌شود: فرستاديم تورات را براى هدايت و پند.

سپس خداوند پيامبر خود را امر به صبر و شكيبايى مى‌كند و مى‌فرمايد:

(فَاصْبِرْ) (صبر كن) اى محمد 6! بر آزار قومت و از اين كه تو را تكذيب مى‌كنند.

(إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌ‌) (همانا وعده خدا حق است) به آن كه از پيروى در دنيا و ثواب در آخرت وعده داده است و در آن تخلفى نيست‌( وَ اسْتَغْفِرْ لِذَنْبِكَ‌) (و استغفار كن براى گناهت) كسى كه سر زدن گناهان كوچك را بر پيامبران جايز مى‌داند اين آيه را چنين معنى مى‌كند كه از خدا براى گناه كوچكت كه از تو سر زده است درخواست آمرزش كن و اين به خاطر نعمت بزرگى است كه خداوند پيامبران خود را در مقابل گناهان صغيره مكلف به توبه مى‌كند.

ولى كسى كه حتى گناه صغيره را بر پيامبران جايز نمى‌داند، كه همين عقيده نيز درست و صحيح است مى‌گويد: اين امر، دستور تعبدى از خدا به پيامبرش بوده كه او دعا و طلب آمرزش كند تا بدين وسيله درجات و مقامش بالا رفته و نيز سرمشقى باشد براى آنان كه از پيغمبر تبعيت مى‌كنند.