خداوند به سبب گناهانشان آنان را هلاك گردانيد.

(وَ ما كانَ لَهُمْ مِنَ اللَّهِ مِنْ واقٍ‌) (و نبود براى ايشان نگهدارنده‌اى از خداوند) يعنى دافعى نبود كه عذاب خداوند را دفع كرده و مانع از نزول عذاب بر ايشان باشد.

(ذلِكَ‌) (اين) عذاب كه بر ايشان نازل شد( بِأَنَّهُمْ كانَتْ تَأْتِيهِمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ‌) (بدانجهت بود كه آمد به سوى ايشان پيامبرانشان با نشانه‌ها) يعنى با معجزات آشكار و دليلهاى روشن‌( فَكَفَرُوا) (پس كافر شدند) به آنها( فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ‌) (پس بگرفتشان خداوند) يعنى در شكنجه كفرشان خداوند هلاكشان كرد.

(إِنَّهُ قَوِيٌ‌) (همانا او نيرومند) و قادر است كه از ايشان انتقام بگيرد( شَدِيدُ الْعِقابِ‌) (سخت شكنجه است).

فرازى از داستان موسى‌

سپس خداوند به داستان موسى (ع) و فرعون پرداخته و مى‌گويد:

(وَ لَقَدْ أَرْسَلْنا مُوسى‌ بِآياتِنا) (و به تحقيق موسى را با نشانه‌هاى خودمان فرستاديم) يعنى او را به حجتها و دلالتهاى خود برانگيختيم.

(وَ سُلْطانٍ مُبِينٍ‌). (و با دليل آشكار) يعنى با حجت ظاهر خود چون اژدها شدن عصا و شكافته شدن دريا.

(إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ قارُونَ‌) (به سوى فرعون و هامان و قارون).

حضرت موسى 7 اگر چه براى همه آن مردم پيامبر و رسول بود ولى اين كه اسم فرعون تنها ذكر شده چون رهبر آنان بود و «هامان» نيز وزير او بوده و «قارون» صاحب گنجهاى او بوده است، پس ما بقى مردم تابع آنان بودند.