اين كه لفظ (سلطان) عطف به (آيات) شده به خاطر تأكيد مى‌باشد.

و برخى گفته‌اند مراد از (آيات) حجتهاى توحيد و عدل بوده و مراد از (سلطان) معجزاتى مى‌باشد كه دلالت بر نبوت او مى‌كند.

(فَقالُوا ساحِرٌ) (پس گفتند ساحر است) يعنى جادوگر است‌( كَذَّابٌ‌) (دروغگوست) در آنچه كه به آن مى‌خواند.

(فَلَمَّا جاءَهُمْ بِالْحَقِّ مِنْ عِنْدِنا) (پس چون بيامد به سوى ايشان به حق از نزد ما) يعنى هنگامى كه «موسى» با برنامه توحيد و دلالتها به سوى ايشان از نزد ما آمد. و گفته‌اند مراد به (حق) دين حق است.

(قالُوا اقْتُلُوا أَبْناءَ الَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ وَ اسْتَحْيُوا نِساءَهُمْ‌) (گفتند بكشيد فرزندان كسانى را كه با او (موسى) ايمان آوردند و زنده نگهداريد زنان ايشان را) يعنى فرعونيان امر كردند كه پسران قوم موسى را بكشند تا كثرت پيدا نكنند كه بر آنان غلبه كنند، و زنان را نگهدارند كه بر ايشان خدمت كنند.

بايد تذكر داد كه اين كشتار غير از كشتار اول است، زيرا كشتار اول براى اين بود كه پسرى باقى نماند كه طبق گفته منجمان باعث زوال ملك فرعون شود، و چون موسى ظاهر شد و فرعون به مقصود اولى خود نرسيد اين بار دستور داد براى از ميان رفتن نيروى انسانى قوم موسى آنان را به قتل برسانند، ولى خداوند ايشان را از اين قصد شوم بازداشته و خون و قورباغه و طوفان و ملخ را نازل كرد و فرستاد و آنان را از قصدشان مانع شد چنان كه سابقا در اين موضوع مطالبى را گفتيم.

سپس خداوند خبر مى‌دهد كه فرعونيان با كشتن مردان و زنده نگه- داشتن زنان نتوانستند كارى را از پيش ببرند و سودى به دست بياورند و مى- گويد:

(وَ ما كَيْدُ الْكافِرِينَ إِلَّا فِي ضَلالٍ‌) (و نيست نيرنگ كافران مگر در گمراهى) يعنى در مقابل حق رفتنى بوده و منفعت نبردند.