(وَ يُنَزِّلُ لَكُمْ مِنَ السَّماءِ رِزْقاً) (و نازل مى‌كند براى شما از آسمان روزى را) كه باران باشد تا بواسطه آن رزق و روزى مردم روئيده شود( وَ ما يَتَذَكَّرُ) (و پند نگيرد) يعنى از اين آيات موعظه نگيرد و در حقيقت آنها انديشه نكند( إِلَّا مَنْ يُنِيبُ‌) (مگر آن كه بازگردد) يعنى كسى كه به سوى خداوند بازگردد و «سدى» گفته يعنى كسى كه روى آورد به اطاعت خداوند.

در اين هنگام خداوند مؤمنان را به توحيد خود دستور مى‌دهد و مى- فرمايد:

(فَادْعُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ‌) (پس بخوانيد خدا را خالص كنيد دين را براى او) يعنى عبادت خود را فقط متوجه او كنيد( وَ لَوْ كَرِهَ الْكافِرُونَ‌) (و اگر چه ناخوش دارند كافران) پس، از آنان باكى نداشته باشيد.

و سپس خداوند به ستايش خود پرداخته و مى‌گويد:

(رَفِيعُ الدَّرَجاتِ‌) (بلند درجات است)، (رفيع) به معنى رافع و بلند كننده است، يعنى خداوند بلند كننده درجات پيامبران و وارستگان، در بهشت است كه اين گفتار «عطا» از «ابن عباس» است. ولى «سعيد بن جبير» گفته (رفيع) به معنى رافع و بلند كننده هفت آسمان مى‌باشد، و برخى گفته‌اند مقصود اين كه خداوند داراى صفات برتر است.

(ذُو الْعَرْشِ‌) (صاحب عرش است) يعنى مالك و آفريدگار و پروردگار عرش است، و «ابى مسلم» گفته (عرش) به معنى (ملك) است يعنى خداوند صاحب ملك است.

(يُلْقِي الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلى‌ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ‌) (القاء كند از امر خود روح را به هر كه بخواهد از بندگانش)