و (واو) زائد است نبيّا- اين كلمه از (بشرناه) حال بوده و ذو الحال آن (اسحاق) است «ذبح عظيم»

تفسير:

و اكنون خداوند خبر مى‌دهد كه دعاى ابراهيم را درباره مسئلت فرزند اجابت كرده و مى‌فرمايد:

(فَبَشَّرْناهُ بِغُلامٍ حَلِيمٍ‌) (پس نويدش داديم به پسرى حليم) يعنى به پسرى كه وقور و وزين است.

«حسن» گويد: نشنيده‌ام خداوند ببخشد به بندگانش چيزى را كه بهتر از حلم باشد و حليم آن است كه درباره چيزى پيش از رسيدن وقت آن شتاب نكند اگر چه به آن قدرت داشته باشد.

و گفته شده است: حليم آن را گويند كه در عقوبت و مجازات عجله نكند.

«زجاج» گويد: كلمه بشارت دلالت مى‌كند كه فرزند ابراهيم باقى مانده و بزرگ خواهد شد و ميان مردم به حلم معروف خواهد گشت.

سپس خداوند خبر مى‌دهد كه پسرى را كه بر او بشارت داده فرزند او بوده و رشد كرده و مى‌فرمايد:

(فَلَمَّا بَلَغَ مَعَهُ السَّعْيَ‌) (پس هنگامى كه رسيد با او به سعى) يعنى چون جوان شد و كوشش او چون كوشش ابراهيم شد. از «مجاهد». مقصود اين است: رسيد به آن حدى كه بر خود تصرف يافته و همراه پدر رفته و او را در كار- هايش يارى مى‌كرد كه گفته‌اند به سن سيزده سالگى رسيده بود.

«مقاتل» و «حسن» و «كلبى» گفته‌اند: مراد از (سعى) عمل و عبادت براى خداوند است.

(قالَ يا بُنَيَّ إِنِّي أَرى‌ فِي الْمَنامِ أَنِّي أَذْبَحُكَ فَانْظُرْ ما ذا تَرى‌) (گفت اى‌