(وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَكِيلٌ‌) (و او بر هر چيزى وكيل است) يعنى نگهدارنده با تدبير هر چيز است‌( لَهُ مَقالِيدُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌) (براى او كليدهاى آسمانها و زمين است) (مقاليد) جمع (مقليد) و (مقلاد) است و منظور از آسمانها و زمين روزى و رحمت است، كه روزى و رحمت از آن خداوند مى‌باشد و اين سخن «ابن عباس و قتاده» است، و «ضحاك» گفته: خزينه‌هاى آسمانها و زمين به دست خداوند است، مى- گشايد روزى را به آن كه بخواهد و مى‌بندد از آن كه بخواهد.

(وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ أُولئِكَ هُمُ الْخاسِرُونَ‌) (آنان كه كافر شدند به آيات خداوند، پس ايشان هستند زيانكاران) زيرا با از دست دادن بهشت و نعمتهاى آن و با چشيدن آتش و زبانه‌هاى آن زيان مى‌كنند.

سپس خداوند مردم را دانا مى‌كند كه معبودى به غير از (اللَّه) نيست و مى‌گويد:

(قُلْ‌) (بگو) اى محمد به اين كافران‌( أَ فَغَيْرَ اللَّهِ تَأْمُرُونِّي أَعْبُدُ) (به غير از اللَّه دستور مى‌دهيد عبادت كنم) يعنى امر مى‌كنيد كه غير از خداوند را عبادت كنم‌( أَيُّهَا الْجاهِلُونَ‌) (اى نادانان) در آن چه كه امر مى‌كنيد، زيرا شما امر مى‌كنيد عبادت كنم كسى را كه نمى‌بيند و نمى‌شنود و سودى نمى‌دهد و ضررى نمى‌بخشد. سپس به پيغمبر 6 خود مى‌گويد:

(وَ لَقَدْ أُوحِيَ إِلَيْكَ‌) (و بتحقيق وحى گرديده شد بسوى تو) اى محمد 6( وَ إِلَى الَّذِينَ مِنْ قَبْلِكَ‌) (و آنان كه پيش از تو بودند) از پيامبران و رسولان‌( لَئِنْ أَشْرَكْتَ لَيَحْبَطَنَّ عَمَلُكَ وَ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ‌) (اگر شرك ورزى همانا تباه شود عمل تو و همانا خواهى بود از زيانكاران) «ابن عباس» گويد: اين خطاب تأديبى نسبت به پيغمبر 6 بوده و تهديدى نسبت به ديگر مردم مى‌باشد، زيرا خداوند پيمبر خود را از شرك‌