و مداهنه كافران نگه داشته و معصوم گردانيده است، و در اين سخن چيزى نيست كه دلالت كند به صحيح بودن گفته اهل وعيد كه قائل به احباط و تباهى اعمال مى‌باشند، زيرا معنى آيه چنين است، كسى كه در عبادت خدا شرك بورزد و بتها و غير آنها را در عبادت خدا شريك قرار دهد، عبادت او بر وجهى قرار مى‌گيرد كه استحقاقى براى ثواب پيدا نمى‌كند، و لذا اين عمل را خداوند وصف مى‌كند كه آن تباه است زيرا اگر عمل، خالص براى خداوند باشد سزاوار ثواب مى‌تواند باشد.

سپس خداوند سبحان امر به توحيد مى‌كند و مى‌فرمايد:

(بَلِ اللَّهَ فَاعْبُدْ) (بلكه خداوند را عبادت كن) يعنى عبادت خود را تنها بسوى خداوند بدون توجه به بتها، متوجه كن‌( وَ كُنْ مِنَ الشَّاكِرِينَ‌) (و بوده باش از سپاسگزاران) آنان كه بر نعمتهاى خداوند سپاس گذاشته و عبادت را خالص براى خداوند انجام مى‌دهند.

(بحث ادبى)

«زجاج» گويد: (اللَّه) معمول منصوب (فاعبد) است و (فا) به معنى مجازات آمده است و مقصود چنين مى‌شود، چون بيان كردم پس عبادت كن خداى را.

.