قرائت:

مفازه- اهل كوفه غير از «حفص»، (بمفازاتهم) خوانده‌اند و ديگران (بمفازتهم) گفته‌اند، دليل آنان كه (مفازه) را جمع خوانده‌اند اين است كه مصدر چون اقسام و اجناسش مختلف شود مى‌توان به صورت جمع استعمال كرد، از اين جهت مى‌گوئيم (مكانتكم و مكاناتكم)، و دليل آنها كه مفرد خوانده‌اند اين كه (مفازه) چون (فوز) بوده و ناچار چون مصدر است بايد مفرد و به صورت (مفازه) خوانده شود.

تفسير:

چون خداوند سبحان از حال كافران خبر داد بدنبال آن، حال پرهيز كاران نكوكار را بيان كرده و فرمود:

(وَ يُنَجِّي اللَّهُ الَّذِينَ اتَّقَوْا) (و نجات مى‌دهد خداوند كسانى را كه پرهيز كردند) از معاصى به خاطر ترس از عقاب خداوند( بِمَفازَتِهِمْ‌) (به رستگاريشان) يعنى به نجات يافتنشان از آتش، اصل كلمه (مفازه) به معنى نجات يافتن است، لذا از باب تفأل به خير (مفازه) را (نجات) گويند، چنان كه از باب تفأل به خير مار گزيده را سليم گويند و يا به كار بردن (سليم) او را به سلامت فال مى‌زنند.

(لا يَمَسُّهُمُ السُّوءُ) (نمى‌رسد بدى به ايشان) يعنى به ايشان مكروه و شدت اصابت نمى‌كند( وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ‌) (و نه ايشان غمگين شوند) از آن چه از خوشى‌ها و لذات از دست آنان رفته باشد.

چون خداوند مسئله وعد و وعيد را خاطرنشان ساخت بيان مى‌كند كه او بر همه چيز توانا مى‌باشد( اللَّهُ خالِقُ كُلِّ شَيْ‌ءٍ) (خداوند آفريننده هر چيز است) يعنى بوجود آورنده و پديد آرنده هر چيز است‌