(وُجُوهُهُمْ مُسْوَدَّةٌ أَ لَيْسَ فِي جَهَنَّمَ مَثْوىً لِلْمُتَكَبِّرِينَ‌) (روهاشان سياه است آيا در جهنم جايگاهى براى كبرورزان نيست) آنهايى كه از ايمان آوردن به خداوند تكبر ورزيدند.

اين استفهام و سؤال به صورت تثبيت و تقرير مطلب است يعنى حتما در جهنم جايگاه و مقام آنها مى‌باشد.

(تكذيب امام؟)

«عياشى» از «خثيمه» روايت كرده كه گفت از حضرت «صادق» (ع) شنيدم فرمود: كسى كه حديثى از ما بگويد ما روزى را از او سؤال خواهيم كرد، اگر راست گفته و ما را تصديق كند همانا بر خدا و رسول خدا 6 راست گفته است و اگر ما را تكذيب كند همانا بر خدا و رسول خدا دروغ گفته و تكذيب كرده است، زيرا چون ما سخن مى‌گوئيم، نمى‌گوئيم اين شخص و آن شخص گفته است، همانا مى‌گوئيم خدا و رسول خدا 6 چنين گفته‌اند، سپس حضرت اين آيه را تلاوت فرمود:( (وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ تَرَى الَّذِينَ كَذَبُوا عَلَى ...)) در اين هنگام خثيمه به دو گوش خود اشاره كرده و گفت: كر شود اين دو گوش من اگر آن را نشنيدم (يعنى معتقد به آن نباشم) و از «سودة بن كليب» نقل شده كه گفت از اين آيه‌( (وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ تَرَى ...)) از حضرت باقر (ع) سؤال كردم فرمود: اين آيه درباره آن كسى مى‌باشد كه خود را امام بداند بدون آن كه از جانب خداوند باشد، گفتم اگر چه آن شخص علوى باشد؟ فرمود: آرى!، گفتم اگر چه فاطمى باشد فرمود:

آرى؟