مى‌باشد.

(أَوْ تَقُولَ حِينَ تَرَى الْعَذابَ لَوْ أَنَّ لِي كَرَّةً فَأَكُونَ مِنَ الْمُحْسِنِينَ‌) (يا گويد كسى هنگامى كه بيند عذاب را اگر براى من بازگشتى بود هر آينه بودم من از نكوكاران) يعنى اگر من بازگشتى به دنيا داشتم از اهل توحيد شده و خداى را اطاعت مى‌كردم، خداوند در انكار سخن اين شخص مى‌گويد:

(بَلى‌) (بلى) يعنى اين چنين نيست كه تو مى‌گويى‌( قَدْ جاءَتْكَ آياتِي‌) (بتحقيق آمد بسوى تو آيات من) يعنى حجت‌ها و دلالت‌ها و نشانه‌هاى من.

(فَكَذَّبْتَ بِها) (پس تكذيب كردى آنها را) يعنى دورى كردى از پيروى آنها، چه اين كه خدا مى‌گويد:

(وَ اسْتَكْبَرْتَ وَ كُنْتَ مِنَ الْكافِرِينَ‌) (و تكبر كردى و بودى از كافران) به آنها.

(بحث ادبى)

در اينجا اين اشكال پيش مى‌آيد كه چرا لفظ (جاءتك) به فتح كاف كه علامت مذكر مى‌باشد به كار برده شده است با اين كه (نفس) مؤنث مى‌باشد؟، در جواب بايد گفت: مراد از (نفس در اينجا انسان مى‌باشد و آن هم مذكر است).

قابل تذكر است كه در برخى از قرائتهاى نادر و قليل كه از: «عاصم» و «جحدرى» و «يحيى بن يعمر» روايت شده براى مطابقت با تأنيث (نفس)، كاف و تمامى (تا) هاى مخاطب اين آيه مكسور كه علامت تأنيث مى‌باشد خوانده شده است و اينچنين مى‌شود: (بلى قد جاءتك آياتى فكذبت بها و استكبرت و كنت من الكافرين)( وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ تَرَى الَّذِينَ كَذَبُوا عَلَى اللَّهِ‌) (و روز قيامت مى‌بينى كسانى را كه دروغ گفتند بر خداوند) و گمان كردند كه براى خداوند شريكى و فرزندى مى- باشد