(قالُوا ابْنُوا لَهُ بُنْياناً) (گفتند بنا كنيد براى او بنيانى را) «ابن عباس» گويد: ديوارى را از سنگ بطول سى ذراع و به عرض بيست ذراع ساخته و آن را از آتش پر كردند و اين است كه خداوند مى‌گويد:

(فَأَلْقُوهُ فِي الْجَحِيمِ‌) (پس افكندند او را در آتش) زجاج گويد: هر آتشى كه به روى هم انباشته شود آن را (جحيم) گويند، و گفته‌اند مراد از (جحيم) آتش بزرگ مى‌باشد.

(فَأَرادُوا بِهِ كَيْداً) (پس اراده كردند به او نيرنگى را) يعنى حيله و تدبير به كار بردند تا ابراهيم را در آتش بسوزانند و نابود كنند.

(فَجَعَلْناهُمُ الْأَسْفَلِينَ‌) (پس قرار داديم ايشان را پست‌ترين) به اين كه ايشان را هلاك كرده و ابراهيم را به سلامت نجات داده و نيرنگ آنان را از او باز گردانيديم.

و گفته‌اند مقصود اين است كه ايشان بر ابراهيم اشراف پيدا كرده و چون نگريستند، او را سالم يافتند و بر ايشان محقق شد كه حيله آنان در ابراهيم اثر نگذارده و دانستند كه مغلوب شده‌اند.

(وَ قالَ‌) (و گفت) ابراهيم‌( إِنِّي ذاهِبٌ إِلى‌ رَبِّي‌) (همانا من رونده هستم بسوى پروردگارم).

«ابن عباس» گويد: من مهاجر هستم بسوى پروردگارم كه از ديار كافران هجرت كرده و به سرزمينى كه خدايم امر كرده ميروم و آن «سرزمين مقدس» است.

«قتاده» گفته است: من با كردار و نيت خود بسوى خوشنودى پروردگارم مى‌روم.

(سَيَهْدِينِ‌) (بزودى هدايتم كند) يعنى خدايم مرا هدايت كند از اين- پس به مكانى كه رفتن به آنجا را امر كرده است.

قتاده گويد: ابراهيم اول كسى بود كه هجرت كرده و «لوط» و «ساره»